Wczesnym wieczorem, wbrew ostrzeżeniom obsługi hotelu wybraliśmy na spacer wzdłuż ciągnącej się kilometrami rozległej pustej plaży. Plaża obok hotelu Fairmont jest rajsko malownicza, niemal pocztówkowa, ale… nieoświetlona, nie ma tu niestety żadnej promenady ani typowego deptaka tylko bezkres piasku, morza i palm.
Gdy wychodziliśmy słońce dopiero, co zaczęło zachodzić za linie horyzontu, rozmawiając nie zauważyliśmy nawet jak bardzo oddaliliśmy się od ośrodka i wtedy niespodziewanie zrobiło się bardzo ciemno. Dopiero wtedy zrozumiałem, co miał na myśli personel odradzając nam zapuszczanie się tutaj po zmroku. Dokoła panowała ciemność, nie widziałem nawet czubka swojego nosa, słychać było jedynie fale uderzające o brzeg i odgłos zapadających się w piasku naszych stóp. Postanowiliśmy trzymać się blisko i tą samą drogą wrócić do hotelu, którego światła wcześnie czy później spodziewaliśmy się dojrzeć. Początkowo szło nam całkiem dobrze, dopiero gdzieś w połowie drogi niespodziewanie usłyszeliśmy głośne ujadanie psów, które najpierw dochodziło do nas z daleka, po czym stopniowo zbliżało się w naszym kierunku. Okazało się, że naszą obecność wyczuły bezdomne psy, które przybiegły w naszą stronę. Otoczyły nas, biegały wkoło szczekały wskakując raz po raz do nóg, kolan czy pasa, balem się ze ugryzą mnie w jaja, bo na plażę wybrałem się w samych spodenkach, nie miałem nawet koszulki. Skaczące i obszczekujące nas psy, może i chcące tylko się z nami bawić za to w panującej całkowicie ciemności sprawiły, żeby wpadłem w totalną panikę, że nie wiedziałem czy uciekać na oślep, chronić nogi, krocze, ręce a może stanąć w miejscu i czekać aż same znudzą się i odejdą. W każdym razie było to najdłuższe kilka minut w moim życiu, zaschło mi gardle i najadłem się strachu, że któryś z nich niespodziewanie skoczy mi nagle do gardła a ja nawet nie zdążę zareagować.