saberblog

Minął tydzień odkąd zacząłem w nowej pracy. Pierwsze wrażenia są pozytywne, żeby nie powiedzieć nawet bardzo dobre tylko boję się że zapeszę. Ludzie są bardzo mili, sprzęt i dostępy działają bez zarzutu, biuro ładne i nowoczesne, nie mam na co narzekać. Koleżanka, która brała udział w mojej rekrutacji okazała się być w ciąży, ale nie uprzedzam się. Jej uśmiech rekompensuje wszystko i pozwala patrzeć w przyszłość. Może to nadmierna naiwność, ale od dawna tak się nie czułem, właściwy człowiek we właściwym miejscu. Na pierwszych telekonferencjach od początku wiedziałem o czym rozmawiają i nic nie wydawało się nowe, tematy, problemy, plany – przerabiałem to wcześniej i z nieukrywana radością powitałem je na nowo. Najwyraźniej mocno brakowało mi tego środowiska, bo wszystko widzę wyłącznie w pozytywnych kolorach.

Dziś lecę do Frankfurtu spotkać się z moim nowym przełożonym. Cieszę się ze wszystkich spotkań które mi zaplanował, przez dwa dni poznam prawie wszystkich a na myśl że będę latał do Niemiec regularnie radość mnie rozpiera. Nie przeszkadza mi nawet fakt, że nie dostałem zaliczki na podróż służbową, żadnej karty, nawet ubezpieczenie musiałem sobie wczoraj sam opłacić. Nic nie jest wstanie wybić mnie z tego pozytywnego nastroju, nawet konieczność pobudki o 3 nad ranem.

Na prawie miesiąc załatwiłem sobie zwolnienie z pracy, z przykrego obowiązku codziennego spędzania 10 godzin w biurze i z użerania się z zadaniami, które centralnie miałem gdzieś. Przemiana uczucia euforii do uczucia rozczarowania i frustracji zajęła mi raptem 5 tygodni. Nie jestem dumny z tego zagrania, ale potrzeba oczyszczenia atmosfery wokół wrogiej atmosfery życia zawodowego okazała się w moim przypadku większa. Za stary i za wygodny już jestem, by brać na swoje barki czyjeś problemy i wgryzać się w naprawianie spraw, które ktoś kiedyś przede mną spieprzył a firma wybrała sobie mnie, by teraz ogarnąć, wyprostować i posprzątać swoistą stajnie Augiasza.

Nie potrzebuję się sprawdzać żeby poczuć się lepiej i coś sobie udowodnić, sprawdzić to mogę się u babci kopiąc ogródek na działce. Z betonami pracować nie przepadam, choć czasami muszę, ale nie ukrywam, zmuszam się by to robić. Za to gdy atmosfera mocno się zagęszcza a mnie bezpośrednio obwinia się za rzeczy, na które nie miałem wpływu, rodzi się we mnie jawny bunt. Nie miałem żadnego wpływu na funkcjonowanie mocno dysfunkcyjnej organizacji więc przestało mi się chcieć marnować energię na walkę z wiatrakami i korporacyjną patologią. W pracy muszę czuć choćby minimum komfortu, ale jeśli od rana do wieczora jedynie co, to jestem werbalnie chłostany i odczuwam coraz większą presję to sorry, ale sayonara, ja wysiadam, nie będę niczyim Białym Murzynem i chłopcem do bicia. Dosłownie, mam ochotę opuścić spodnie i niech mnie pocałują w cztery litery.

Doszło do kuriozalnej sytuacji, kiedy szefowa, która w kilka dni po moim zatrudnieniu urwała się z roli, bo poszła na urlop macierzyński, natknęła się na mnie niespodziewanie w osiedlowej restauracji, gdzie akurat spotykałem się z koleżanką na lunch. Nie podeszła do naszego stolika od razu, najpierw nas minęła, potem wróciła, udając że niby przegląda menu wywieszone przed wejściem do restauracji a potem ukradkiem zaczęła robić mi zdjęcia swoją komórką. Kobieta, dyrektor, na kilka dni przed porodem, z olbrzymim jak balon brzuchem bawiła się w detektywa dokumentując na fotografiach co robi jej ex-podwładny aktualnie przebywający na L4. Kretynka.

Przez te kilka tygodni nie tylko leżałem do góry brzuchem pobierając 80% wynagrodzenia, ale też dużo jeździłem na rowerze, niechętnie bo niechętnie, ale resztkami optymizmu zmobilizowałem się jakoś i od początku zacząłem szukanie sobie nowego zajęcia.

Pierwsze i jedyne zaproszenie na interview pojawiło się dość szybko, mogę powiedzieć swoisty złoty strzał. Wrażenia po tej rozmowie też miałem bardzo dobre – przyzwyczajony, że w biurze wszyscy zachowują się jakby cierpieli na swoisty ścisk dupy, to widok dziewczyny na recepcji w kusych, poszarpanych spodenkach obudził przeświadczenie, że w tej firmie pracują normalni ludzie.
Zaproszenie na drugą rozmowę przyszło kilka dni później, interview poszła gładko a w piątek nazajutrz w skrzynce na maile czekała już na mnie oferta pracy i to wcale nie za mniejsze pieniądze. Ledwo zakończyłem współpracę z poprzednim pracodawcą, kilka dni później zaczynałem nową pracę. Dmucham na zimne, bo choć bardzo mi się wszystko podoba nie chcę zapeszyć. Praca do 16, zdalna kiedy tylko tego potrzebuję, szef w innym kraju, na dodatek postawny i przystojny, że kolana miękną, sprawnie działające narzędzia pracy oraz regularne podróże służbowe. Poza tym zawodowo tematyka bliska mojemu sercu oraz zawodowych aspiracji. Nie ukrywam, że już na drugi dzień w biurze poczułem się jak ryba w wodzie.

Nie uważam się za bumelanta i birbanta. Po prostu czasem człowiek nie ma kontroli nad niektórymi rzeczami. One się po prostu dzieją, niejako same. Prawda?

Wydaje mi się, że każdy znajdował się kiedyś w takiej sytuacji. 

Nie mamy kontroli nad wszystkim. A już na pewno nad swoim życiem. Moje zdecydowanie nie układa się tak jak powinno. Powiem więcej, układa się dokładnie tak jak układać się nie miało.

Gdy człowiek jest młody wydaje mu się, że wszystko będzie inaczej, że coś osiągnie. Życie potem weryfikuje te młodzieńcze brednie. Marzenia – młody człowiek właśnie tym się żywi: planami, tym co będzie, tym co według niego ma być. Każdemu wydaje się, że z nim będzie inaczej, akurat z nim. Każdemu się tak wydaje. Ja nie jestem wyjątkiem… No i potem miesiące a potem lata płyną. Człowiek podejmuje kilka niezbyt trafnych decyzji i nagle znajduje się w tym samym gównianym miejscu co jego bliscy a po marzeniach nie ma ani śladu.

Uciekłem z pracy. Już w drodze do Miami wiedziałem, że stanę na głowie, ale w poniedziałek nie wrócę do tego pierdolnika. Nie mój cyrk, nie moje małpy, gdziekolwiek nie dotknąć zaraz trąca  fermentem, odgrzebywanie starych tematów kojarzy mi się w grzebaniu w śmierdzącym kuble na śmieci, nikt nic nie wie, nikt nic nie wyjaśnia, a terminy się piętrzą. Za stary i za wygodny jestem, żeby chcieć się wykazywać i rzeźbić po 14 godzin na dobę w tym gównie, z którego i tak nic nie ulepię. Zdałem sobie sprawę jak ważna jest dla mnie dobra atmosfera w pracy, odczuwanie przyjemności z wstawania codzień rano, żeby pójść do biura i usprawniać czyjeś procesy. Może i jestem zmanierowany, ktoś młodszy, mniej doświadczony pewnie tak szybko by się nie poddał, tyle że ja nie mam noża na gardle i mogę pozwolić sobie na wybór lub jak kto woli wygodnictwo.

Pierwszy lekarz spuścił mnie na drzewo, nie zraziłem się chwilowym niepowodzeniem i uzbrojony w doświadczenie z pierwszej wizyty, poszedłem do innego. Dwutygodniowe L4 dostałem od ręki, potem następne, bez odpowiadania na setki głupich pytań i tłumaczenia się dlaczego jest mi źle. Najtrudniej zrezygnować z dobrej pensji, ale coś za coś.

Pieprzy mi się wszystko i nie jest mi z tym do śmiechu. Wdepnąłem w niezłe gówno i teraz ciągnie się za mną niezły smród.

Co jakiś czas dostaje smsy z pracy. Ich ton zmienia się z miłych i łagodnych po coraz bardziej kategoryczne i wrogie. W dupie mam ich ultimatum i tak tam nie wrócę. Jak sobie pomyśle ile razy wcześniej tam aplikowałem, mam ochotę dać sobie teraz z liścia.

Dni mijają mi na odwiedzinach u znajomych, robieniu dzięsiątków kilometrów na rowerze, wyjściach do kina albo na zakupy. Pierwszy raz od ponad dekady uciekam, ale nigdzie nie wyjeżdżam, choć kusi mnie by kupić bilet na Hawaje albo do Nowej Zelandii tyle tylko ile można uciekać.