saberblog

Nareszcie ten tydzień dobiegł końca. Wiedząc, że przez weekend mam studia poprosiłem szefa o urlop na jutro, bo bez dnia odpoczynku wyzionąłbym pewnie ducha. Oczy mi się lekko zamykają, nie wiem czy to za sprawą intensywnych zajęć czy dlatego, że od wczoraj za oknem siąpi deszczem i pogoda jest iście barowa.

Uczelnia w Sopocie przyjęła moją kandydaturę na wykładowcę w semestrze jesiennym. Nim ta wiadomość w ogóle do mnie dotarła, koleżanka wysłała mi link gdzie mogłem zobaczyć swoją facjatę na stronie SSW jako gościnnie prowadzącego zajęcia dla studentów. Fama poszła wśród znajomych i rodziny, matka postarała się żeby usłyszeli o tym wszystkie ciotki, kuzyni, pani w warzywniaku a nawet jej koleżanki z dawnej pracy. Rodzicielka pęka z dumy. Na zdjęciu wyglądam jak młody Silvio Berlusconi…

Jak doświadczyłem tego na własnej skórze, nigdy nie powinno koncentrować się na jednym rozwiązaniu, bo całkowite uzależnienie od wąskiej specjalizacji jest bardzo ryzykowne nawet w normalnych czasach. Dlatego trzeba stałe dostosowywać się do wymogów rynku, a właściwie cały czas je wyprzedzać.

Nawał pracy, obowiązków tudzież innych zadań do wykonania ustąpił, odżywiam się zdrowo, pomaga mi w tym dieta pudełkowa, towarzyszące mi od pewnego czasu stres i napięcia zelżały, w zeszłym tygodniu mogłem pozwolić sobie na komfort słodkiego nic nierobienia. Włączyłem komputer i raz na jakiś czas rzucałem tylko okiem w stronę monitora czy mam coś w skrzynce albo czy ktoś nie ściga mnie na komunikatorze. Było spokojnie, jedwabnie sielankowo, żeby nie powiedzieć, że nudno. Celebruję i doceniam czasem takie dni, kiedy mogę sobie najzwyklej w świecie pofolgować i zająć się w godzinach pracy czymś przyjemniejszym np. takim sadzeniem iglaków na balkonie, czyszczeniem fug w łazience albo praniem i prasowaniem sterty pościeli.

Od marca wróciłem w kierat studiów, wykładów i bycia mocno skupionym w weekendy. Po ostatnim wykładzie z marketingu sprzedaży usług zasnąłem na siedząco przed laptopem. Pan merytorycznie wymiatał, ale opowiadał to w taki sposób, że na koniec dnia oczy same mi się zamknęły i zasnąłem ze słuchawkami na uszach. Potem okazało się, że nie tylko ja tak miałem, a w poniedziałek dostaliśmy informacje, że zajęcia z tym panem więcej się nie odbędą, więc chyba jednak coś było na rzeczy. Do końca pozostało mi jeszcze kilka zjazdów, w połowie czerwca będę się bronił a potem będę mógł sobie dumnie wpisywać po nazwisku skrót MBA.

Z perspektywy tych paru miesięcy muszę przyznać, że podjęcie nauki było genialnym pomysłem. Spożytkowałem czas związany z pandemią i niemożnością normalnego funkcjonowania. Gdyby nie zajęcia i kierat pewnie każdy weekend spędzałbym byle jak a czas przelatywałby mi między palcami. Nadmiar obowiązków zmotywował mnie do lepszej organizacji swojego życia. Koleżanka, z którą pojechałem na weekend od kilku lat wykłada gościnnie na jednej z prywatnych uczelni wyższych. Kilka dni temu zadzwoniła z pytaniem czy nie chciałbym podzielić się swoja wiedzą ze studentami i poprowadzić kilka wykładów na uczelni w Sopocie. Wspomniała, że dobrze wyglądałoby gdybym zebrał referencje od ludzi z biznesu, bo liczą się praktyka i rekomendacje od osób z branży. Od razu zapaliła mi się czerwona lampka a na twarzy zagościła mina dumy, triumfu i satysfakcji. Miałbym wykładać na uczelni, uczyć studentów, bo jestem ekspertem w swojej dziedzinie. Mua, który dyscyplinarnie wyleciał z pierwszego roku studiów, nigdy nie miał stypendium a w indeksie zebrał tyle szmat, ze mógłbym obdzielić nimi co najmniej trzech studentów powraca, bo jest ekspertem i istnieje popyt na jego wiedzę. Cóż za piękne zrządzenie losu, życie bywa cudownie nieprzewidywalnie przewrotne. Poprosiłem 30 osób o referencje i voila 4 doby później zebrałem 22 opinie wszystkie potwierdzone na linkedin. Będę nieskromny, jeśli uczelnia się na mnie zdecyduje, dostanie ferrari – jestem obłędnie dobry w swojej branży a ludzie pamiętają mnie nawet po latach. Zrobię to nawet pro bono. Dziękuję bardzo. Kurtyna.

Dziś przygotowałem swoje dossier, wysłałem propozycje sylabusa i czekam na decyzje władz uczelni. Jeśli mnie przyjmą padnę ze śmiechu i poprowadzę takie zajęcia, że studenci będą opowiadać o mnie swoim wnukom. 

W dobie pandemii, moja wspólnota mieszkaniowa o wdzięcznej i wymownej nazwie Tęczowy Raj zorganizowała telekonferencję z członkami zarządu i mieszkańcami budynku, w którym mieszkam. Wgrałem się nie spodziewając się niczego spektakularnego. Okazało się, że naprzeciw mojego bloku powstanie nowy budynek mieszkalny i od jutra rusza sprzedaż mieszkań. Jeśli się załapię, to mam szansę zakupić większe mieszkanie z lepszym widokiem niż to moje obecne. Wkurza mnie, że brakuje mi pokoju gabinetu, w którym mógłbym pracować a na koniec dnia zamknąć drzwi i nie myśleć o pracy. Obecnie mój salon spełnia funkcje biurowe i trochę zaczyna mi to uprzykrzać życie, bo ile razy widzę pozostawionego na stole laptopa, kabel, słuchawki i stertę papierów myślę o pracy. Na stole chcę oglądać wyłącznie wazon z tulipanami.

Spotkanie ze współmieszkańcami utwierdziło mnie w przekonaniu, że ludziom z dobrobytu odwala. Słysząc pytania co zarząd wspólnoty planuje zrobić, aby kurz nie osiadał na oknach, balustradach i klatkach schodowych, hałasy nie przedostawały się na sąsiadujący z placem budowy budynek naprawdę zwątpiłem w ludzką inteligencję. Fajerwerki roszczeń, koncert życzeń, żeby ciężarówki i koparki wjeżdżały na plac budowy tylko między 10. a 15., dźwig, żeby nie przysłaniał widoku na park, nie blokowano miejsc parkingowych, robotnicy pracowali w ciszy, nie pracowali w soboty, żeby na koniec dnia sprzątać plac budowy, bo będzie się przecież nosić na plac zabaw no i najważniejsze nie będzie estetycznie…

Do niektórych ludzi należałoby strzelać.

…wreszcie udało mi się z koleżanką zrealizować pobyt w hotelu w Długopolu Zdrój. Rezerwacje zrobiliśmy już w listopadzie, ale najpierw zmogła nas choroba a potem rząd wprowadził obostrzenia i zamknął wszystkie hotele, więc nie było rady musieliśmy uzbroić się w cierpliwość. Koleżanka znalazła prawdziwą okazję, weekendowy pobyt w hotelu Dwór Elizy SPA z wyżywieniem za śmieszne pieniądze. Na radość przyszło nam poczekać, ale było warto. Pięknie położony, w otoczeniu lasu i gór, całkiem elegancki, nowoczesny obiekt, z basenem i sauną, tuż obok parku zdrojowego. Tak się cieszyłem, że jadę gdzieś na weekend, że nie straszne było mi nawet dojść z dworca kolejowego do hotelu 800 metrów w dół, środkiem nieoświetlonej drogi, bez pobocza, gdy padał rzęsisty deszcz. Dzielnie walczyłem z moją walizką na kółkach, utrzymaniem parasola, latarki i z nawigacją w komórce, unikając błota, kałuż i potoków, nie przejmując się, że mogę zaraz spaść z tego stoku albo uderzy mnie nadjeżdżający pojazd.

Dostaliśmy bardzo ładnie urządzony, przestronny pokoik z widokiem na park, kolacje dostarczono nam bezpośrednio do pokoju, zadbałem o odpowiednią oprawę muzyczną, otworzyliśmy butelkę prosecco a potem jeszcze wina i w ten sposób oficjalnie rozpoczęliśmy weekend pełen relaksu.

Miasteczko leży na uboczu, jest tak małe, że śmiało można nazwać je czarną d..ą, za to wokoło cisza, spokój, rzeczka i świeże powietrze. Byłem taki styrany po całym tygodniu pracy, że podobno w nocy gadałem przez sen w trzech językach i lekko chrapałem, ale jak się przebudziłem i zobaczyłem słońce za oknem i śniadanie, które wjechało nam o 9.30 do pokoju, wróciła mi część energii. Resztę dnia wypełniły nam same przyjemne zajęcia: pływanie, spacerek, wizyta w Bystrzycy Kłodzkiej, kawka, lunch w restauracji, czytanie książki, spacerek, masaż, pływanie, sauna, czytanie książki, kolacja i winko. Wszystko na pełnym relaksie, bez pośpiechu i spinania się że coś trzeba – czyli tak jak lubię najbardziej.

Nie zaglądam ludziom do portfeli, rzadko rozmawiam o pieniądzach, nie lubię gdy ktoś liczy moje. Nie czuję dyskomfortu rozmawiając o nich, ale mocno wierzę, że pieniądz lubi ciszę.

W pracy ogłoszono wyniki finansowe, posypały się wszystkim bonusy, bo branża medyczno-farmaceutyczna to teraz eldorado… Jedni szykują się zmienić samochód, dokończyć remont domu, planują egzotyczne wakacje w bliżej nieokreślonej przyszłości, kupują drogie ciuchy albo mniej lub bardziej luksusowe gadżety. I ja popłynąłem dziś szeroko i w godzinach pracy w ramach uatrakcyjnienia przerwy na lunch podarowałem sobie namiastkę luksusu i zamówiłem do domu… masaż. Przyszedł chłopak, rehabilitant, z własnym stołem, uspokoił organizm, wyciszył, sprawnie wprowadził w stan relaksu, wymasował mi skronie, głowę, stare kości i zwiotczałe mięśnie. Efekt błogości i rozprężenia utrzymuje się do teraz. Prezent okazał się trafiony. Do pełni szczęścia i harmonii brakowało mi tylko kąpieli w algach i jakiegoś peelingu, ale prócz fryzjera z dojazdem do klienta, zabiegów pielęgnacyjnych teraz nie uraczysz.

Skończyłem właśnie pracę na dziś, zacząłem o 7.30 i kładę się spokojnie spac o 3.30 nad ranem.

W międzyczasie miałem czas żeby coś zjeść i zdrzemnąć się całe 2 godziny.

Kładę się do łóżka z myślą czy aby nie za dużo zrzuca mi się na barki? Albo to ja za wolno i nieefektywnie pracuję.

Minęły prawie 3 lata odkąd wróciłem i rzuciłem się w wir pracy, codziennych zadań i zawodowych obowiązków. Zataczam krąg, bo znowu rozpoznaję dobrze znane mi miejsce, dręczony niespokojnymi myślami. Irytują mnie ludzie, bzdury, zasady, nieefektywność, kultura organizacyjna, nie moje procesy na które szkoda mi energii, zdrowia i życia. Zbliżam się do momentu kiedy chcę powiedzieć sobie dość i zamknąć za sobą drzwi przygody zwane Kabi. Kończy mi się pasja i zapał do usprawniania, wykazywania się, gonienia za projektami, terminami, pieniędzmi i chwilowym uznaniem.

Prawdziwa zima wróciła – dostrzegłem dziś po przebudzeniu. Śniegu napadało przez noc tyle, że na samą myśl, że miałbym wyściubić dziś nos poza cieplutkie mieszkanko przechodzą mnie dreszcze.

Postanowiłem, że zrobię sobie szlafrokowe, od rana oglądam tylko zaległe filmy, zrobiłem kurs online ze studiów, przeczytałem kilka rozdziałów dwóch książek. Mam tyle do czytania, że aż jestem zaskoczony samym sobą że to ogarniam. Coś jest na rzeczy w powiedzeniu, im mniej mamy czasu, tym lepiej się organizujemy. Organizację i planowanie mam w małym palcu, na razie nie męczy mnie mnogość rzeczy do zrobienia.

W pracy gwiezdne wojny, ale staram się do tego zdystansować. Robię co mogę i ile mogę, żył sobie nie wypruwam, sypiam po nocach ale miewam refleksje że w połowie roku chciałbym zacząć szukać nowych wyzwań. Te myśli krążą mi głowie głównie dlatego, że niebawem wpadnę w trzymiesięczny okres wypowiedzenia a z takim „garbem” szukanie pracy to niepotrzebny problem. Na razie luźno tylko o tym myślę, ale znając siebie z czasem przyspieszę jeśli nie znajdę alternatywnego rozwiązania.

Od tygodnia jestem na diecie pudełkowej. Taki mój mały eksces, bo przestało mi się chcieć robić codzienne zakupy. Codziennie o 5 rano czeka na mnie 5 zbilansowanych posiłków i jedyne z czym teraz się zmagam to zwiększona ilość wyrzucanych plastikowych tacek, które oczywiście segreguje bo włączył mi się tryb eko. Zacząłem nawet składać makulaturę na kupkę, wiązać sznurkiem jak to robiłem przez lata w Szwajcarii, nabyłem nawet zgniatarkę do butelek pet i puszek, żeby jak najmniej zajmować miejsca w kontenerach.