saberblog

K miała dobry pomysł żeby nie tarabanić się przez całe miasto do Dubai Mall tylko pojechać bliżej do Mall of Emirates, w końcu ani jednego ani drugiego nie da się obejść w ciągu kilku godzin a w tym drugim przybytku zakupowej rozpusty nigdy nie byłem, więc nadarzyła się okazja żeby wreszcie to miejsce odwiedzić. Tego dnia świeciło piękne słońce i wreszcie poczuliśmy to, po co przylecieliśmy do Dubaju: wiosnę w środku europejskiej zimy. Wieczorami było chłodnawo, wychodząc na balkon musiałem ubierać kurtkę, ale teraz pogoda była idealna.
Rozdzieliliśmy się zaraz po śniadaniu w Din Tai Fung, aby każdy mógł spokojnie w swoim tempie, połazić po 3 piętrach niezliczonych korytarzy tutejszych sklepów i butików. Miałem akurat nastrój zakupowy, więc taka forma spędzania czasu bardzo mi odpowiadała. Nie jestem fanem centrów handlowych, ale w tej części świata i jeszcze podczas shopping festiwal, nie było lepszego miejsca i czasu, żeby sprawić sobie parę miłych upominków.
Tylko tutaj każdy znajdzie szeroką ofertę sklepów dostępnych o każdej porze dnia. Niezależnie od tego, czy poszukujemy czegoś designerskiego, czy lokalnego rękodzieła, aromatycznych przypraw czy pamiątek – Dubaj zachwyca bogactwem asortymentu.

Nie wiem ile godzin tam spędziłem, wiem tylko, że do hotelu postanowiłem wrócić kiedy poczułem całkowite znużenie i zaczęły boleć mnie nogi a każdy kolejny sklep wydawał mi się dziwnie znajomy.

Kiedy ostatni raz byłem tu trzy lata temu z M Bluewater Island dopiero powstało, dziś widać ją w pełnej okazałości. Ain Dubai, największy na świecie diabelski młyn, porwał wyobraźnię całego miasta, gdy tylko pojawił się niedaleko wybrzeża Mariny. Ta nowa atrakcja turystyczna choć wciąż nieotwarta (nie ma jeszcze wagoników) stała się wyrazistym elementem krajobrazu. Dodatkowo oczy przyjezdnych zwróciły się właśnie na wyspę Bluewaters, która stosunkowo niedawno otworzyła podwoje dla gości i turystów. Wyspę wyróżnia charakterystyczny klimat łączący wyspiarski spokój z żywym, miejskim rytmem. Wiele tu obiektów mieszkalnych, turystycznych i rozrywkowych, które odpowiadają praktycznie każdej dziedzinie życia. W połączeniu z nowymi malowniczymi miejscami widokowymi, wyspa jest wyjątkowym dodatkiem dla obecnej panoramy Dubaju. Można dostać się na nią pieszo z JBR Walk, statkiem albo autem bo skomunikowana jest z autostradą. Budynki mieszkalne przyprawiają o zawrót głowy a widoki z ich okien, nie boję się tego napisać, o zazdrość. Wszystkie okna sięgają od podłogi do sufitu, a z każdego apartamentu rozciąga się przepiękny widok na Ain Dubai, na morze, na otaczającą kompleks mieszkalny zieleń lub na bulwary. Dookoła siłownie, baseny, starannie zaprojektowane ogrody, boiska do koszykówki i place zabaw dla dzieci, sklepy, nawet meczet we współczesnym stylu.

Usiedliśmy z K w barze w Caesars Palace i najchętniej w ogóle bym się stamtąd nigdzie nie ruszał.

Dubai jest kiczowaty i bez zabytków, jest luksusowy i wyrafinowany, potrafi być bardzo drogi i nieznośnie upalny w lecie, ale lubię tam wracać. Chciałbym przylecieć tutaj podczas Expo, ale nie wiem czy mi się to uda.

Bar Barasti zmienił się od ostatniej wizyty. Klub, plaża, widok na morze i okoliczne drapacze chmur pozostały te same, tylko klientela inna: więcej ciabatych, strachliwych Pakistańczyków, żyjących w swoim zacofanym skansenie, który oni nazywają tradycją a co dla nas jest ciemnotą i średniowieczem – oni nazywają dziedzictwem. O wiele mniej multikulturowych expatów czy choćby młodych Anglików. Muzyka na szczęście pozostała na wysokim poziomie, DJ dawał czadu więc mogliśmy sobie poskakać do woli. K. nie wiadomo czemu, nie była w nastroju do zabawowy, ale wspierałem ją jak mogłem, byleby nie wyszła i nie poszła spać. Dużą rolę odegrała w tym Corona i tequila, za sprawą których utrzymywałem jej wewnętrznego ducha na odpowiednim poziomie aktywności i radości.
A. za to nie potrzebowała żadnej zachęty, żeby wbić się w roztańczony tłum, ledwo weszliśmy do klubu rzuciła się w wir tańca i przestała dopiero wtedy, gdy musieliśmy już wychodzić. Przekonałem K. by do hotelu wracać pieszo. Widać go było z resztą z drugiej strony ulicy, tylko przechodzenie przez nią w Dubaju zawsze jest nie lada wyczynem, bo rzadko tworzą tam chodniki i jakiekolwiek przejścia dla pieszych. Zabawnie zrobiło się gdy wsiadając do windy prowadzącej do pasażu nad jedną z ulic, przypadkowo spotkamy Arab zapytał nas, czy wiemy jak dojechać do Abu Dhabi? No na pewno nie tą windą..

A. przez cały pobyt nie przestawała ekscytować się przeżyciem na widok arabskiej księżniczki robiącej zakupy i wydającej fortunę w luksusowym butiku. No cóż, ludzie w tamtej częściej świata potrafią i cieszę jeśli jeśli daje im to poczucie szczęścia i satysfakcji z faktu posiadania czegoś wyjątkowego i unikalnego. Tyle tylko, że akurat mnie mało to interesuje. Zdałem sobie sprawę, że jest wielu ludzi, którzy są bogatsi ode mnie i nie muszę się nad tym codziennie roztrząsać, bo dawno się z tym pogodziłem.

Drzwi od pokoju otworzyła mi K. Czekała na mój przyjazd pomimo tego, że sama przyleciała do Dubaju wcześnie rano a w ciągu dnia nie zmrużyła nawet oka. Bezbłędnie odczytała moja niewypowiedzianą potrzebę i podała mi drinka. Nie wiem kiedy zdążyła zrobić zakupy, ale widać pracująca matka dwojga potrafi się bardzo dobrze zorganizować. Poszliśmy spać po północy…
Koleżankę która przyleciała razem z nią poznałem dopiero nazajutrz późnym popołudniem. Było po 10 kiedy do pokoju ktoś zapukał. Housekeeping. Miły śniady mężczyzna przyniósł suszarkę, którą rzekomo ktoś zamawiał. Nie byłem to raczej ja, a w całym naszym ogromnym apartamencie nikogo nie było. Wspomniał też coś o skardze na źle działający prysznic i wymienionych ręcznikach. Przytakiwałem tylko bezradnie głową. Pan trochę się zdziwił, kiedy odpowiedziałem mu, że nawet nie wiem kto mieszka obok, bo dopiero co wstałem. Czeski film od samego rana.

Na brunch/lunch poszliśmy już razem. Koleżanka K okazała się typem osoby trochę roztrzepanej, skomplikowanej, narzekającej i zadającej mnóstwo dziwnych pytań. Nie mogła po prostu zamówić sobie jedzenia, bo musiała zamęczyć kelnera o skład dania, sposób podania, cenę, możliwość wymiany składników i czas oczekiwania a gdy talerz wylądował ostatecznie na naszym stole zmieniła zdanie, bo jej się odwidziało. Nie znoszę takich osób.

Marina doskonale nadawała się jako miejsce do długich spacerów wśród nowoczesnych szklanych błyszczących wieżowców. Zewsząd atakowała supernowoczesność, innowacyjność, bogactwo i czystość. Piękni zadbani ludzie często, w oczojebnych markowych ciuchach, w najbardziej luksusowych autach, przepych, puch i bogactwo.

Barasti było kolejnym punktem dnia po chwilach spędzonych na hotelem basenie, w saunie i na kolacji u Libańczyka w Abd El Wahab.