saberblog

…wreszcie udało mi się z koleżanką zrealizować pobyt w hotelu w Długopolu Zdrój. Rezerwacje zrobiliśmy już w listopadzie, ale najpierw zmogła nas choroba a potem rząd wprowadził obostrzenia i zamknął wszystkie hotele, więc nie było rady musieliśmy uzbroić się w cierpliwość. Koleżanka znalazła prawdziwą okazję, weekendowy pobyt w hotelu Dwór Elizy SPA z wyżywieniem za śmieszne pieniądze. Na radość przyszło nam poczekać, ale było warto. Pięknie położony, w otoczeniu lasu i gór, całkiem elegancki, nowoczesny obiekt, z basenem i sauną, tuż obok parku zdrojowego. Tak się cieszyłem, że jadę gdzieś na weekend, że nie straszne było mi nawet dojść z dworca kolejowego do hotelu 800 metrów w dół, środkiem nieoświetlonej drogi, bez pobocza, gdy padał rzęsisty deszcz. Dzielnie walczyłem z moją walizką na kółkach, utrzymaniem parasola, latarki i z nawigacją w komórce, unikając błota, kałuż i potoków, nie przejmując się, że mogę zaraz spaść z tego stoku albo uderzy mnie nadjeżdżający pojazd.

Dostaliśmy bardzo ładnie urządzony, przestronny pokoik z widokiem na park, kolacje dostarczono nam bezpośrednio do pokoju, zadbałem o odpowiednią oprawę muzyczną, otworzyliśmy butelkę prosecco a potem jeszcze wina i w ten sposób oficjalnie rozpoczęliśmy weekend pełen relaksu.

Miasteczko leży na uboczu, jest tak małe, że śmiało można nazwać je czarną d..ą, za to wokoło cisza, spokój, rzeczka i świeże powietrze. Byłem taki styrany po całym tygodniu pracy, że podobno w nocy gadałem przez sen w trzech językach i lekko chrapałem, ale jak się przebudziłem i zobaczyłem słońce za oknem i śniadanie, które wjechało nam o 9.30 do pokoju, wróciła mi część energii. Resztę dnia wypełniły nam same przyjemne zajęcia: pływanie, spacerek, wizyta w Bystrzycy Kłodzkiej, kawka, lunch w restauracji, czytanie książki, spacerek, masaż, pływanie, sauna, czytanie książki, kolacja i winko. Wszystko na pełnym relaksie, bez pośpiechu i spinania się że coś trzeba – czyli tak jak lubię najbardziej.

Nie zaglądam ludziom do portfeli, rzadko rozmawiam o pieniądzach, nie lubię gdy ktoś liczy moje. Nie czuję dyskomfortu rozmawiając o nich, ale mocno wierzę, że pieniądz lubi ciszę.

W pracy ogłoszono wyniki finansowe, posypały się wszystkim bonusy, bo branża medyczno-farmaceutyczna to teraz eldorado… Jedni szykują się zmienić samochód, dokończyć remont domu, planują egzotyczne wakacje w bliżej nieokreślonej przyszłości, kupują drogie ciuchy albo mniej lub bardziej luksusowe gadżety. I ja popłynąłem dziś szeroko i w godzinach pracy w ramach uatrakcyjnienia przerwy na lunch podarowałem sobie namiastkę luksusu i zamówiłem do domu… masaż. Przyszedł chłopak, rehabilitant, z własnym stołem, uspokoił organizm, wyciszył, sprawnie wprowadził w stan relaksu, wymasował mi skronie, głowę, stare kości i zwiotczałe mięśnie. Efekt błogości i rozprężenia utrzymuje się do teraz. Prezent okazał się trafiony. Do pełni szczęścia i harmonii brakowało mi tylko kąpieli w algach i jakiegoś peelingu, ale prócz fryzjera z dojazdem do klienta, zabiegów pielęgnacyjnych teraz nie uraczysz.

Skończyłem właśnie pracę na dziś, zacząłem o 7.30 i kładę się spokojnie spac o 3.30 nad ranem.

W międzyczasie miałem czas żeby coś zjeść i zdrzemnąć się całe 2 godziny.

Kładę się do łóżka z myślą czy aby nie za dużo zrzuca mi się na barki? Albo to ja za wolno i nieefektywnie pracuję.

Minęły prawie 3 lata odkąd wróciłem i rzuciłem się w wir pracy, codziennych zadań i zawodowych obowiązków. Zataczam krąg, bo znowu rozpoznaję dobrze znane mi miejsce, dręczony niespokojnymi myślami. Irytują mnie ludzie, bzdury, zasady, nieefektywność, kultura organizacyjna, nie moje procesy na które szkoda mi energii, zdrowia i życia. Zbliżam się do momentu kiedy chcę powiedzieć sobie dość i zamknąć za sobą drzwi przygody zwane Kabi. Kończy mi się pasja i zapał do usprawniania, wykazywania się, gonienia za projektami, terminami, pieniędzmi i chwilowym uznaniem.

Prawdziwa zima wróciła – dostrzegłem dziś po przebudzeniu. Śniegu napadało przez noc tyle, że na samą myśl, że miałbym wyściubić dziś nos poza cieplutkie mieszkanko przechodzą mnie dreszcze.

Postanowiłem, że zrobię sobie szlafrokowe, od rana oglądam tylko zaległe filmy, zrobiłem kurs online ze studiów, przeczytałem kilka rozdziałów dwóch książek. Mam tyle do czytania, że aż jestem zaskoczony samym sobą że to ogarniam. Coś jest na rzeczy w powiedzeniu, im mniej mamy czasu, tym lepiej się organizujemy. Organizację i planowanie mam w małym palcu, na razie nie męczy mnie mnogość rzeczy do zrobienia.

W pracy gwiezdne wojny, ale staram się do tego zdystansować. Robię co mogę i ile mogę, żył sobie nie wypruwam, sypiam po nocach ale miewam refleksje że w połowie roku chciałbym zacząć szukać nowych wyzwań. Te myśli krążą mi głowie głównie dlatego, że niebawem wpadnę w trzymiesięczny okres wypowiedzenia a z takim „garbem” szukanie pracy to niepotrzebny problem. Na razie luźno tylko o tym myślę, ale znając siebie z czasem przyspieszę jeśli nie znajdę alternatywnego rozwiązania.

Od tygodnia jestem na diecie pudełkowej. Taki mój mały eksces, bo przestało mi się chcieć robić codzienne zakupy. Codziennie o 5 rano czeka na mnie 5 zbilansowanych posiłków i jedyne z czym teraz się zmagam to zwiększona ilość wyrzucanych plastikowych tacek, które oczywiście segreguje bo włączył mi się tryb eko. Zacząłem nawet składać makulaturę na kupkę, wiązać sznurkiem jak to robiłem przez lata w Szwajcarii, nabyłem nawet zgniatarkę do butelek pet i puszek, żeby jak najmniej zajmować miejsca w kontenerach.

Zdarzało mi się to często słyszeć, gdy podróżowalem za granicę. Rozmawiałem z ludźmi, którzy gdy usłyszeli o tym dokąd jadę to zawsze mówili to samo: „Niesamowicie! Chciałbym móc to zrobić.” Moja odpowiedź była i nadal jest taka sama: „A co cię przed tym powstrzymuje?”

Próbuję nikogo nie osądzać, staram się tylko dowiedzieć, jakie są czyjeś motywacje i priorytety. Istnieją dobre i rozsądne powody, dla których ktoś podróżuje mało albo w ogóle, ale odpowiedzi, które słyszę, są zazwyczaj te same: -„Nie mam kasy na podróże.”

Uważam, że to jest fair, o ile to prawda, ale dla wielu osób, które tak mówią, lepiej byłoby powiedzieć: „Wybrałem wydawanie kasy na wiele innych rzeczy, więc teraz nie mam pieniędzy na podróże”.

Uważam że wybieramy to, co cenimy, albo świadomie, albo nieświadomie.

Wielu ludzi, młodszych i starszych, nie ma problemu z radosnym wydawaniem swoich pieniędzy, a nawet cotygodniowym zadłużaniem się na luksusy. Ja zdecydowałem się skupić swoje własne priorytety w wydatkach na znaczących doświadczeniach.

Ktoś czasem odpowiadał: -„Reszta świata jest niebezpieczna.” Część ludzi nigdzie nie wyjeżdża i nie mówi tego w ten sposób, ale to właśnie mają na myśli. „Jeśli wyjdę z domu, coś strasznego pójdzie nie tak.” Poza tym, że złe rzeczy mogą zdarzyć się wszędzie, w Polsce czy w Szwajcarii tak samo łatwo jak gdziekolwiek indziej, niewiele jest miejsc na świecie, które są wprost wrogie dla odwiedzających.

Im więcej podróżujesz, tym bardziej zdajesz sobie sprawę, że w wielu miejscach na świecie jesteś co najmniej tak samo bezpieczny jak w domu. Jasne, prawdopodobnie nie powinieneś całkowicie bezmyślnie planować podróży do Sany, Ciudad Juarez czy San Pedro Sula, ale lista niegościnnych miejsc jest naprawdę krótka. Za to lista niesamowitych miejsc jest niewiarygodnie długa, dlatego warto zacząć.

-„Lubię zostać w domu.” To inny sposób powiedzenia: „Boję się zmian i innych doświadczeń.” Moim zdaniem większość ludzi czuje się w ten czy inny sposób. To jest po prostu coś, co trzeba przezwyciężyć. Niewielka grupa ludzi będzie na tyle odważna, by to zrobić, a reszta zostanie w domu, nigdy nie wychodząc poza swoją własną strefę komfortu.

-Zrobię takie rzeczy, kiedy przejdę na emeryturę (lub w innym odległym punkcie).

Osobiście nie widzę nic złego w takiej ogólnej koncepcji opóźnionej gratyfikacji. Odprowadzać składki na emeryturę, oszczędzać, inwestować, patrzeć w obie strony, przechodząc przez ulicę, dobrze się odżywiać, dbać o zdrowie itd i rozsądnie jest zrezygnować z czegoś teraz w oczekiwaniu na większe korzyści w przyszłości.

W pewnym etapie życia zawodowego to mnie właśnie przeraziło. Fakt, że takie moje myślenie stało się pretekstem do tego, by nie żyć tak, jak się chcę.

Poznałem wiele osób które naprawdę zrobili to, o czym wcześniej tylko mówili, bo odeszli na emeryturę albo zostali zwolnieni z pracy, której oddali życie. O wiele bardziej powszechne jest jednak ograniczanie swoich marzeń i planów..

Wzięło mnie na mędrkowanie od samego rana, bo mam dziś spotkanie zawodowe, na które zupełnie nie mam ochoty, atmosfera będzie na nim ciężka. Najchętniej bym je odwołał albo nie poszedł, pokazał środkowego palca albo tylko wzruszył ramionami a potem odszedł i wiem, że mógłbym…