Niezmienny styl życia

Opublikowano 12/11/2018 by

Ze zgromadzonych podczas naszych wspólnych podróży do Ameryki Południowej i Azji mil, mój brat zabrał mnie do Gruzji. Nie przez przypadek na towarzysza podróży wybrał mnie a nie swoją żonę. Dobrze wcześniej skalkulował , że dzięki mnie nie będzie musiał wydać ani grosza na hotel.

Od początku pomysł wspólnego wyjazdu mi się podobał, gorzej było tylko z wybraniem miejsca dokąd moglibyśmy razem polecieć. Początkowo myśleliśmy o Mińsku, potem o południowej Europie a w konsekwencji padło na Tibilisi. 

Mimo że byłem w Gruzji w marcu mógłbym tam jeździć i jeździć. Kilka dni przed wylotem dowiedziałem się że Lot planuje strajki i trochę zacząłem się martwić że z naszego wyjazdu nici, ale na szczęście w dniu wylotu żadne z połączeń nie zostało odwołane.

Wyjątkowo nie spaliśmy w Radissonie i wcale nie żałuję. Znalazłem nową miejscówkę blisko Starego Miasta, dzięki czemu oszczędziliśmy mnóstwo czasu i pieniędzy, bo Radisson zawsze windował ceny w górę.  

Wieczorami i wczesnym rankiem było chłodno za to w ciągu dnia po 18-20 stopni mogliśmy wiec śmiało paradować w krótkim rękawku. Kuchni gruzińskiej mam już po dziurki, przejadły mi się wszystkie chinkali, chaczapuri i churchele jedyne czego mogę próbować dalej to gruzińskie wina.

Na śniadania chodziliśmy zwykle gdzieś na miasto, w okolicy pełno było lokalnych miejsc oferujących specjały lokalnej kuchni oraz moja ulubioną kawę po turecku. Choć po raz 3 wjeżdżałem kolejką na górę i przemierzałem znajome szlaki, muszę przyznać, że wciąż wszystko mnie tutaj to zachwycało. Jedynie w drodze do Kazbegi pogoda nas nie rozpieszczała, zaczęło padać, zerwał się silny wiatr, na szczytach gór widać było już pierwszy śnieg. Wjazd i zwiedzanie klasztoru Św. Trójcy był mniej przyjemny niż w marcu kiedy odwiedzałem go z M. ale widoki i wrażenia pozostały te same. Nie pojechaliśmy tylko na obiad do The Rooms bo spieszyło się nam wracać do Tbilisi.

W ostatnich 2 miesiącach dwukrotnie odwiedziłem Belgrad. Stolica Serbii się rozrasta i pnie się w górę, w miejscu gdzie kiedyś z okna widziałem tylko stare wagony i wysypiska gruzu wystrzeliły w górę nowe budynki kompleksu Waterfront.

Do Belgradu leciałem z kolegą z Lotu. Nie dziwię się, że Lot – Later or Tomorrow ma problemy finansowe. Pracownicy kradną, wynosząc z samolotu butelki z alkoholem.

Obyło się bez szaleństw i rozpusty z lokalnym kolorytem, za to zrobiliśmy pieszo prawie 10km. 

M. regularnie przylatuje do Polski. Na początku myślałem, że taki układ nie wypali, ale moje obawy okazały się przedwczesne. Obojgu bardzo jest na rękę  podróżowanie między krajami i życie na dwa domy. Będąc w Szwjacrii zakupy robi M., w Polsce za wszystko płacę ja. M. najbardziej spodobało się możliwość tańszego kupowania w Polsce, bo ceny praktycznie są 2-3 krotnie niższe niż w Bernie.

Opublikowano podroze | Otagowano , , | Dodaj komentarz

Sok jabłkowy brzmi niewinnie czyli śmiech przez łzy

Opublikowano 09/11/2018 by

Moja koleżanka z pracy jest bardzo pro eco: segreguje śmieci niemal ze szwajcarską skrupulatnością, sama uprawia warzywa, zioła i owoce, do pracy jeździ rowerem, używa ekologicznych toreb, wyrobów z wikliny, oszczędza prąd i wodę, używa tylko zimnej, bierze wyłącznie prysznic, nie marnuje jedzenia, unika detergentów używając octu, szarego mydła i olejków eterycznych, hoduje kompost, same robi przetwory, używa pojemników po lodach i słoików do przechowywania żywności, pije wodę z kranu, unika plastiku, używa kulek piorących, myje włosy mąką, orzechami piorącym czy inną glinką, kupuje żywność u lokalnych rolników, sprząta po psie itp itd. Dla mnie ekologiczne guru.

Poza tym jest bardzo sympatyczna, przyjacielska i zawsze fajnie mi się z nią rozmawia. Dwa dni temu przyniosła mi do biura 5 litrów soku z jabłek z ekologicznych sadów i aż mi mowę odjęło, rąk nie godzien był jej całować, nie spodziewałem się tego.

5 litrów soku, zapakowany w specjalny plastikowy worek z kranikiem, wypełniony po brzegi mętnym, żółtawo-pomarańczowym płynem.

Położyłem go tymczasowo na biurku obok i zająłem się swoimi sprawami. Sporej wielkości worek, wypełniony podejrzanie wyglądającą cieczą, szybko wzbudził zainteresowanie przechodzących obok osób: „Robisz badania?” „Czyżby mocz do analizy?” „To naprawdę twoje siuśki?”

Ci którzy mnie nie znali dawali sobie porozumiewawcze znaki albo szeptali „widziałeś tego gościa?! Co za weirdo?!”

Nawet nasza dyrektorka, wpadając do mnie na pogaduchy, niechcący opierając się o blat przypadkiem dotknęła podejrzanie wyglądającego opakowania i aż odskoczyła z obrzydzenia. 

Z wrażenia postanowiłem uwiecznić to na zdjęciu i wrzucić na Insta.

Wieczorem pokazałem to zdjęcie V. telefonując do niej do Amsterdamu. Usłyszałem, że zrobiłem sobie liposukcję i doprowadziła mnie tym do łez.

Opublikowano praca | Otagowano | 1 komentarz

Zawirował świat

Opublikowano 09/11/2018 by

Obudziłem się dziś przed 3.30 ze straszliwym bólem głowy, pokłosie wczorajszego dnia a zwłaszcza późnego popołudnia. Z każdym ruchem ciała przeklinałem w myślach, że kupiłem sobie ten bilet to Belgradu i że jeśli nie wsiądę do samolotu o 5.35 to przepadną mi samolot, hotel i weekend w Szwajcarii z M.

W głowie mi szumiało, z trudem próbowałem przywołać listę rzeczy o których nie wolno było mi zapomnieć, co parę minut myślałem, że zwymiotuję pakując rzeczy do walizki. Odetchnąłem z wyraźną ulgę, gdy dostałem SMS, znaczyło że zachowałem resztki zdrowego rozsądku i nie zapomniałem poprzedniego wieczoru zamówić taksówki na lotnisko.

Muliło mnie strasznie w drodze na Strachowice, do końca nie byłem pewien czy zdołałem wsiąść na pokład samolotu, ale udało się. 

Wczoraj od 15. praktycznie wisiałem na telefonie, rozmawiałem z GH, ludźmi z pracy, przyjaciółmi, M, rodziną dzieląc się nowiną…

Dzień w pracy jak co dzień, pojawiłem się w biurze po 9., kawa, jedna, druga, potem cappuccino i pogaduchy, postukałem trochę w klawiaturę, potem znowu stanąłem przed dylematem: kawa czy herbata, poza tym co na lunch? W kalendarzu zaplanowane miałem tylko dwa spotkania: 1:1 z szefową i drugie, całego zespołu dotyczące projektów konsolidacyjnych na 2019 rok. Oba krótkie, tylko po pół godziny.

Jeszcze wczoraj żartowałem, że 30 minutowe spotkanie dotyczące projektów nie wróży niczego dobrego: 10 minut tytułem wprowadzenia, następne 10, że jest bieda, bryndza, nędza, brak budżetu, a ostanie to szansa by każdy mógł wyrzucić swe żale i ogólne niezadowolenie z takiego stanu rzeczy. Nie wiedziałem wtedy jak bardzo moje słowa okażą się prorocze. Koleżanka organizujące to spotkanie, skomentowała tylko krótko: jutro wszystkiego się dowiecie.

Punkt w południe poszedłem na lunch z kolegą z innego działu pożalić się na wszechobecnie panujący burdel i marazm w naszej firmie, śmialiśmy się tylko, że póki zgadza nam się kasa na koncie, nie mamy co panikować czy wykonywać gwałtownych ruchów. Obaj za krótko tu pracujemy, by rzucać papierami i szukać czegoś innego.

Siedziałem przy komputerze odliczając minuty do 1:1 z szefową zza oceanu, gdy niespodziewanie zagadała mnie na komunikatorze. Poprosiła czy mógłbym dołączyć do telekonferencji odbywającej się w salce konferencyjnej. Poszedłem od razu, przypominając sobie dopiero przed drzwiami sali, że przecież nie zabrałem ani laptopa ani słuchawek. Szybko zdecydowałem, że wchodzę, najwyżej będę musiał wrócić do biurka. 

W sali panował spokój i naturalny porządek, przy olbrzymim stole siedziała moja koleżanka, jakaś kobieta a głos szefowej rozbrzmiał po krótkiej chwili z zestawu głośnomówiącego. W pierwszym zdaniu usłyszałem, że nieznajoma kobieta to kobieta z HR i w ułamku sekundy rozpoznałem o co chodzi na tym spotkaniu…

Szefowa mówiła krótko i na temat, precyzyjnie dobierając słowa dzieląc się ze mną decyzją zapadłą gdzieś wyżej. Na koniec usłyszałem słowo dziękuję. Miło i profesjonalnie.

Kobieta z HR była tylko po to by dopełnić formalności: przedstawić warunki rozwiązania umowy, wytłumaczyć przysługujące mi prawa i obowiązki, szczegóły dotyczące pakietu i odpowiedzieć na ewentualne pytania. Potem mogłem pójść do domu.

W przeszłości przerabiałem już zwalnianie pracowników, poprosiłem by przejść od razu do konkretów: czego ode mnie oczekują, czy mam jakieś opcje, i co mi oferują. 

Zdziwiło mnie, że nie kazali mi niczego podpisać, nie odebrano mi identyfikatora, ani komputera, nikt nie eskortował mnie do biurka ani potem do wyjścia. Poproszono bym nie mówił nic zespołowi i tej obietnicy dotrzymałem: wypisałem szybko w notatniku komórki dwa zdania: „Oficjalnie nie mogę powiedzieć. Ale mogę napisać. Redukcja etatów: ja, Daria, Monika, Adam”.

Wychodząc z sali pilnowałem się żeby nie dziękować za spotkanie, nie potrafiłem dobrać odpowiednich słów co głośno oznajmiłam wywołując lekki uśmiech na twarzach obu kobiet. Nikt nie dziękuje przecież za to, że został zwolniony.   

A. od razu zapytała mnie o czym było spotkanie gdy wróciłem do biurka i zacząłem pakować swoje rzeczy. Położyłem telefon by mogła poprzeć na jego ekran. „Że co, kurwa?” rozbrzmiało od razu. Jej reakcja zaciekawiła też P., przesunąłem telefon w jego kierunku i po sekundzie poleciał cały ciąg inwektyw. Nie zostałem tam, popatrzyłem w kierunku dziewczyn chowających się po salkach i próbujące ukryć łzy. Nie widziałem sensu, żeby na kogoś czekać…

Popatrzyłem na zegarek, dochodziła 15, trochę za wcześnie żeby iść do baru, ale taki dzień i taka „okazja” usprawiedliwiała ten pomysł. Podwójny Last Word i dwie kolejki podwójnego Bushmillsa zadziałały szybko, znieczulenie zaczęło działać… 

Opublikowano praca | Otagowano | 2 Komentarze

Pożegnania i powroty

Opublikowano 13/10/2018 by

Wczoraj pożegnaliśmy koleżankę z działu. Tę samą, która rekrutowała mnie do firmy w marcu. Odeszła po 12 latach pracy i nieskończonej ilości zmian i reorganizacji wewnątrz firmy.  Z czasem i mnie to czeka, ale póki co robię swoje, kasa na koncie mi się zgadza więc swoje ambicje schowałem na razie do kieszeni.

A. z okazji swojego odejścia zaprosiła nas wszystkich do Starego Klasztoru na pożegnalną imprezę. Z 15 osób zrobiło się nagle 45 a i tak nie byli to wszyscy, którzy mieli ochotę przyjść. Piwo i drinki lały się szerokimi strumieniami a raz po raz donoszono nam talerze z ciepłym jedzeniem, bo w końcu jeść coś trzeba.

Razem z moja zaprzyjaźnioną koleżanką Słowaczką zamawialiśmy tylko whiskey i na przemiennie wysyłaliśmy się do baru po kolejne kolejki złotego trunku. Wszyscy z nas się śmiali mając nas za burżujów, ale jak przyszło co do czego jako jedyni byliśmy na koniec trzeźwi i nie trzeba było nas prowadzić pod ramię.

W czasie tamtego wieczoru doszło do paru zabawnych sytuacji…

Wśród kolegów i koleżanek z pracy funkcjonuję jako osoba uczuciowo zaangażowana i zamężna. Nie chwalę się specjalnie każdemu wszystkimi szczegółami z swojego życia osobistego, ale myślę że w sposób naturalny pozostaję sobą. Przyjmując się do pracy w maju zadbałem, aby kilka osób dowiedziało się ode mnie wprost jak to ze mną jest tak w ogóle, gdyby któraś z dziewczyn w biurze postanowiła przystawić drabinę do mojej ściany. Nie miałem zbytniej ochoty przerabiać tego tematu z każdym z osobna, więc po niedługim czasie zdałem się na sprawcze działanie poczty pantoflowej.

Na niektórych działam jak strach na wróble – choć bardzo zależało mi na tym, by uniknąć sytuacji kiedy ludzie (zwłaszcza faceci) boją się być w jakiejkolwiek relacji ze mną albo być w moim towarzystwie, bo przyczepi im się łatkę, że jesteśmy parą. Inni, zwłaszcza kobiety otoczyły mnie jakby specjalną opieką starając się za wszelką cenę poznać mnie z jakimś swoim kolegą.

Rozmawiałem właśnie z O. gdy niespodziewanie podeszła do mnie kobieta przedstawiając się jako przyjaciółka znajomej i w pierwszym zdaniu stwierdziła, że chciałaby żebym kogoś poznał. Jak już dotarliśmy do miejsca, w którym zdałem sobie sprawę o kim mowa, podziękowałem grzecznie i odmówiłem, wykazując całkowity brak zainteresowania jakimś Krzyśkiem Jarząbkiem. Nie minęło kilkanaście minut gdy zaczepiła mnie po raz drugi: a może ten? Romek? Bardzo wartościowa osoba.

Parsknąłem śmiechem. Po co mi portale randkowe, Tindry i inne takie jak dziewczyny z biura okazują się lepsze niż swatki.

Opublikowano praca | 2 Komentarze

W królewskim stylu

Opublikowano 08/10/2018 by

M. uparł się, że do Dublina pojedziemy pociągiem, jak Królowa Matka, która nie jeździ autobusami. Trochę mnie to bawiło, trochę wydawało się pretensjonalne, poza tym bilet kolejowy kosztował dwa razy więcej, ale pomyślałem co mi tam, nie będę przecież kruszył kopii o taką błahostkę. Stacja Belfast Central znajdowała się nieopodal naszego hotelu, nie warto było brać nawet taksówki, do stacji dotarliśmy pieszo ciągnąc leniwie nasze walizki i torby z zakupami. M. pierwszy raz nie kupił prawie nic, jak twierdził nic mu się nie spodobało a wydawać niepotrzebnie pieniędzy nie planował. Zaskoczyło mnie to, podejrzewałem nawet, że może krucho u niego z pieniędzmi, zapytałem delikatnie jak daje sobie rady mieszkając sam w Bernie, ale rzeczowo stwierdził, że nie mam się czym martwić. Znam go 11 lat, wiem kiedy nie mówi całej prawdy, ale tym razem zdecydowałem odpuścić.

Pociąg był pełen, na szczęście znaleźliśmy wolne miejsca i cała droga minęła nam w bardzo wygodnych warunkach. Co stacja dosiadali się nowi pasażerowie, tak że gdy dojeżdżaliśmy do Dublina nasz wagon wyglądał jak przysłowiowa puszka sardynek, wypełniony po brzegi stłoczonymi i ściśniętymi ludźmi.

Na chwilę zostawiłem M. pod wyjściem z Connolly Station a sam pobiegłem wypłacić pieniądze z bankomatu, wracając zahaczyłem o bar kawowy i kupiłem nam po cappuccino, bezbłędnie odgadując niewypowiedzianą potrzebę M.

Kolejne miasto i kolejny Radisson, tym razem nie dostaliśmy upgradu, ale pokój wciąż był bardzo ładny i elegancki. Zostawiliśmy nasze bagaże i poszliśmy na spacer w kierunku katedry.

Buty mnie obcierały, stopy bolały, przy każdym kroku boleśnie odczuwałem łydki, ale nie mogłem się skarżyć.

Opublikowano podroze | Otagowano , | 2 Komentarze

Grobla Olbrzyma

Opublikowano 25/09/2018 by

Giant Couseway miałem okazję odwiedzić w zeszłym roku, kiedy przyjechałem do Belfastu po raz pierwszy. Pamiętam, że był to jeden z tych cudów natury, który kusił mnie najbardziej, musiałem go w końcu zobaczyć. Tamtego dnia lał rzęsisty deszcz, na dodatek walił grad i wiało tak silnie i nieprzyjemnie, że dotarcie na miejsce okazało się nie lada wyczynem, nie wspominając już o chodzeniu po kamieniach czy zbliżaniu się do skraju słynnych bazaltowych kolumn. Wtedy odpuściłem sobie ten hardcore, bo bałem się że silny wiatr zmiecie mnie wprost do morza.

Gdy przylecieliśmy do Belfastu świeciło słońce. Pogoda była wprost wymarzona na zwiedzanie miasta i wycieczki poza nie.

M. dał się przekonać żebyśmy pojechali tam wynajęta taksówką, która na dwoje na rujnowała nam kieszeni a w dodatku po  drodze zatrzymaliśmy się w destylarni Bushmills nota bene mojej ulubionej whiskey.

M. nie miał najlepszej opini o Belfaście, typowy shithole, w który przez ostatnie naście lat zainwestowano masę pieniędzy w rewitalizację budynków i przynależących do centrum dzielnic. Gdyby nie muzeum Titanica, bliskość Giants Causeway i miejsc gdzie kręcono Grę o Tron pewnie pies z kulawą nogą by się tutaj nie fatygował.

Punkt 10. pod Radissona podjechał kierowca i zabrał nas na naszą wycieczkę. Początkowo było ciężko go zrozumieć, bo akcent miał tak silny, że w ogóle nie rozumiałem co do mnie mówi, głównie przytakiwałem więc tylko głową albo zadawałem pytania wymagające odpowiedzi tak lub nie. W ciągu dnia przyzwyczaiłem się do jego akcentu, ale nasze początki były bardzo ciężkie. 

Podczas zwiedzania Giant Couseway panowała piękna słoneczna pogoda, co stanowiło całkowite zaprzeczenie tego miejsca sprzed roku. Wchodziliśmy wszędzie gdzie się dało, zrobiliśmy mnóstwo zdjęć tego dnia.

Bushmills okazał się mniej ciekawy, bo nie pozwolono robić nam zdjęć, co trochę pokrzyżowało nam nasze artystyczne plany. Za to zakupowo było już o wiele lepiej – potrójnie destylowany okaz każdy z nas zabrał ze sobą do domu.

Wieczorem poszłyśmy na steka do James Street South i było naprawdę przyjemnie choć drogo.

O ile w Londynie ciagle wpadaliśmy na Włochów o tyle Belfast należał do Polaków. Dostaliśmy piękny suit, zaprzyjaźniliśmy się z koleżanką kelnerką, która wynosiła nam później z kuchni podwójne porcje fish & chips, no bo dla gości z Polski przecież da się wszystko załatwić. Śmiałem się trochę z tego, ale w sumie dlaczego mielibyśmy nieskorzystać.

Opublikowano podroze | Otagowano , | Dodaj komentarz

Z trudem przyszło mi zwleczenie się z łóżka

Opublikowano 25/09/2018 by

Z trudem przyszło mi zwleczenie się rano z łóżka. Nie zeszliśmy nawet na śniadanie wychodząc z założenia, że o wiele smaczniejsze zjemy w Caviar House na Heathrow, niż w naszym Radisson Vanderbilt. Poza tym wieczór wcześniej przesiedzieliśmy w uroczej libańskiej knajpie przy humusie, kofcie i czerwonym winie, więc uczucie głodu było nam raczej obce.

M. wywołał mały skandal na T5 kiedy pracownik ochrony i bezpieczeństwa poprosił go o zdjęcie bluzy od dresu, którą ubrał… na gołe ciało. Nim w ogóle wyszliśmy z hotelu mówiłem mu żeby ubrał coś pod tę bluzę, bo na bank będą kazali mu ją przecież ściągnąć, ale jak zwykle był mądrzejszy. Dyskretnie tylko obserwowałem jak kobieta na bramce bezpieczeństwa trzy razy prosiła go by rozpiął i zdjął bluzę, po czym gdy tylko zorientowała się że pod nią nic ma natychmiast kazała mu ją nałożyć spowrotem.

Belfast nie przypadł M. do gustu, miasto wydało mu się bardzo prowincjonalne, ludzie zaniedbani, szaro-czarno-biali i totalnie brzydcy, otoczone aurą smutku, depresji i braku jakichkolwiek perspektyw.

M. dał się przekonać byśmy nigdzie już nie wychodzili tego wieczoru. Zostaliśmy w pokoju, nalałem sobie wina i wbiłem się do wanny zrobić sobie długą, gorącą kąpiel, a potem wsłuchiwałem się jak M. ogląda nowe odcinki Will & Grace. Właśnie takich momentów najbardziej mi brakuje, zwykłej codzienności, najzwyklejszego po prostu bycia we dwoje. I choć przeszkadzało mi słuchanie tych głupkowatych dialogów czułem się nad wyraz szczęśliwy, bo M. był obok mnie, na wyciągnięcie ręki.

 

Opublikowano podroze | Otagowano , , | Dodaj komentarz