saberblog

Coś nie dane mi jest wyjechać w tym roku na urlop. Co wybiorę miejsce, zarezerwuję przelot i hotel, po kilku tygodniach dociera do mnie informacja, że lot anulowano. Musiałem zalłożyć sobie kajecik gdzie szczegółowo zapisuję wszystkie rezerwacje w oczekiwaniu na zwrot pieniędzy. Niektóre plany miałem już w styczniu i musiałem obejść sie ze smakiem. Urodzin w Hadze nie spędzę, do Kambodży z bratem nie polecimy a do Szwajcarii na razie co najwyżej mogę dostać sie podróżując 12 godzin autem albo autobusem. Policzyłem, że za wszystkie pieniądze, które od marca utopiłem w planowaniu wyjazdów, mógłbym śmiało polecieć na Antypody, tyle tylko że Australia do końca roku zamknęła granice dla wszystkich cudzoziemców. Nie liczęczasu spędzonego na rozmowach i pisaniu maili wysyłanych do hoteli i lini lotniczych z prośbą o zwrot, wszyscy pracują opieszale i czuję że będę musiał uzbroić się w cierpliwość.

Razem z M. postanowiliśmy spędzić urlop we Włoszech, wynajęliśmy auto i mam nadzieję, że teraz nic nie stanie nam na przeszkodzie, żeby wspólnie doświadczyć słońca i morza włoskich plaż. W pracy znowu naciskają na urlop, ale nie chcę deklarować się póki nie zorganizuję sobie czegoś sensownego. Póki co wytarcza mi rower i wielogodzinne przejażdżki tyle tylko, że pogoda nie zawsze dopisuje. W weekend było tak okropnie morko, że razem z K przesiedzieliśmy dwa dni praktycznie niewychodząc z domu. Pogoda iście barowa a mnie zmęczyło już wlewanie w siebie litrów wina czy innych mocniejszych trunków. Przeczytałem wszystkie książki, obejrzałem pare zaległych filmów i seriali, mieszkanie mam wysprzątane, okna umyte, przejrzałem wszystkie kartony, pawlacze i szafki, pozbyłem się niepotrzebnych gratów, przesadziłem wszystkie kwiatki, udekorowałem balkon, posadziłem tuje i dalej rozpiera mnie energia. Chyba dziś znowu umyje okna…

Wczoraj w ciągu dnia niespodziewanie zrobiło się gorąco, kontynuacją był ciepły wieczór, przyjemnie było siedzieć ze znajomymi w beach barze nad rzeką, kiedy kładłem się łóżka otworzyłem w sypialni szeroko okno…
Było około drugiej jak obudził mnie hałas miłości wydobywający się z zewnątrz, z balkonu któregoś z sąsiadów. Ewidentnie sąsiadka szczytowała, darła się i stękała jak aktorki w filmach dla dorosłych, i to plaskanie, drżenie, cmokanie i jęki, ekstaza czułości unplugged.
Najpierw odezwała się we mnie szwajcarska mentalność – myśl, żeby zadzwonić po policję, potem stanęła mi przed oczami babcia, mądra kobieta, która mawiała – kobieta która nie krzyczy w nocy, drze się w dzień, następnie gratulowałem obu zwykłej aktywności ruchowej, potem nawet winszowałem jej partnerowi, bo trochę trwało (ponad 7 minut), nie był szybki jak ekspres czy inny InterCity, tylko bardziej jak pociąg towarowy.

Potem odezwał się zdrowy rozsądek, widać znają się bardzo dobrze, wyczuli czego chcą, co sprawia im przyjemność, improwizują, raz maja chęć na bierność, romantyczne zbliżenie, anieli śpiew, woń kwiatów a dziś przyszła im chęć na szybki numerek i ostry seks. Może na co dzień to wierna madonna, matka i patronka domowego ogniska, która tylko czasem staje się ladacznicą. Poszedłem spać niewzruszony.

Brakuje mi przyjaciół.
Odkąd wróciłem do Polski i jestem na wyciagnięcie ręki, to jakby rzadziej się widujemy niż gdy mieszkałem w Szwajcarii. Kilka razy przeglądem numery w swojej komórce i łapałem się, że nie mam do kogo zadzwonić, umówić się, wyjść na miasto, na kolacje, drinka, pójść do kina. Dostępność czasem rozleniwia, po co dziś skoro można jutro albo za tydzień.
Tęsknię za podróżami. Obaj z M. zastanawiamy się, dokąd pojedziemy na nasz pierwszy wyjazd i którą gospodarkę zaczniemy wspierać najpierw gdy skończy się zamkniecie granic.
Na razie byliśmy zmuszeni odwołać nasz urlop w Libanie i jakiekolwiek wyjazdu do Włoch, pod znakiem zapytania stoją moje urodziny w Hadze i urlop w Kambodży, ale kto wie może do tego czasu sytuacja się unormuje i będziemy mogli przemieszczać się swobodnie po świecie. Może najpierw będzie to Szwajcaria, pojadę do drugiego domu, zobaczyć znajomych i przyjaciół a weekendowe wypady przyjdzie czas później. Dla zachowania dystansu społecznego, fotele jak dla mnie mogą być w samolotach teraz nawet na skrzydłach. Ja bardzo lubię kiedy obaj podejmujemy wspólnie moje decyzje.
Okres że nic mi się nie chce, nie mam siły, które drenowało ze mnie siedzenie w domu na szczęście już mija. Coraz częściej wychodzę na rower, przemierzam dziesiątki kilometrów, spotykam się, zapraszam do domu gości, chodzę się bawić i wracam późno w nocy. Nie tracę czasu na nic nie wnoszące do życia długie rozmowy przez telefon, klikanie w komputer i oglądanie filmów. Wczoraj była kolacja w Campo, posiadówa w ulubionym barze, zaprosiłem najbliższych na śniadanie do siebie, wizyta w Ogrodzie Japońskim.

Rozpoczęliśmy stopniowe przywracanie pracy w biurze, wracamy falami zwiększajac ilość pracowników w biurze do maksymalnie 35-40% tak aby zapewnić wymagany tzw. dystans społeczny.

Pracujemy zgodnie z grafikiem wg którego zespoły podzielone są na 3 grupy, każda grupa otrzymuje przypisany określony tydzień, w którym może pracować z biura.

W biurze mogą być zajęte tylko określone miejsca pracy gwarantujące odpowiedni odstęp między pracownikami, ułożone w szachownice, biurka wyłączone z użytku są określone taśmą. Miejsca pracy są dezynfekowane poza godzinami pracy. Poza stanowiskiem pracy obligatoryjne jest noszenie maseczek zakrywających usta i nos tzn. w korytarzach, kuchni, toaletach, windach, salkach konferencyjnych. Każdy pracownik otrzymuje od recepcji 2 maseczki wielokrotnego użytku. W wyznaczonych miejscach obowiązuje ruch jednokierunkowy. Spotkania – o ile nie mogą odbyć się online – odbywają się w salkach konferencyjnych. Przed wejściem do salek czy gabinetów znajdują się plakaty ile maksymalnie osób może w tym miejscu przebywać. Podczas spotkań obowiązuje odstęp min. 2 metrów między pracownikami. Miejsca do spożywania posiłków w kuchni oraz chill-out area zostają wyłączone z użytku. Pracownicy spożywają posiłki przy biurkach.

Wchodząc do biura używamy windy, natomiast wychodząc – klatek schodowych. W windzie mogą znajdować się maksymalnie 2/3 osoby. Maseczki zakrywające noc i usta są obowiązkowe we wszystkich wspólnych częściach budynku tj. parking, klatka schodowa, recepcja główna, lobby, winda.

Wracam do pracy za 3 tygodnie, o ile będę chciał. Lato spędzę pracując z domu, wygodnie, na tarasie, bo do biura mi nie śpieszno.

FDA twierdzi, że zwierzęta z powodu epidemii muszą się dystansować, WHO, że owady muszą się dystansować, nasze ministerstwo polskie twierdzi, że samochody na parkingach muszą się dystansować. Sanepid już chodzi i sprawdza czy u rolników kury w stodole zachowują dystans społeczny, a lasy państwowe podały, że planują wycinkę co drugiego drzewa w lesie. Minister Szumowski rozważa, czy koty, psy i kury nie powinny nosić obowiązkowych maseczek.

Każdy właściciel czworonoga musi poważnie porozmawiać z kotem i psem o dystansie i dodatkowo pamiętać o zaciśniętych oczach, bo to podstawa, a w zasadzie to jedyna deska ratunku w tym momencie.

Juz już powiedziałem kotu żeby utrzymał 2 metry dystansu od mojej osoby.

Koleżanka też, jej kot właśnie się powiesił…

Sąsiad mnie dziś zaniepokoił …powiedział że część bocianów to właśnie z Chin przyleciało ….

Nie zapominajmy także o tym, że nasza przyniesiona ze sklepu papaja albo marchewka też stanowi niebezpieczeństwo, tak samo jak wymiana oleju samochodowego. Ja już nawet oczu nie otwieram tak na wszelki wypadek, bo wiem, że to zaraz wrzucą na listę czynności niezalecanych.

Przepraszam za błędy, ale piszę z zamknietymi oczami. Każdemu też radzę zanim będzie za późno.

Czytam te wszystkie newsy i myślę sobie ludzie, dzieciaki, zacznijcie myśleć, sprawdzać, wyciągać wnioski i wynosić ze szkoły coś więcej niż kredę.

Pojechałem, wróciłem, nie oszalałem ba – wypocząłem, bo oderwałem się od wielkomiejskiego zgiełku i codzienności. Żubry ani bobry mnie nie zaatakowały, poligony były puste, czas szybko zleciał i na jakiś czas zapomniałem o szaleństwie, które dzieje się wokół.

Dzień przed wyjazdem poszedłem na lekki melanżyk i było grzecznie, o 2 wgniatałem już poduchę w swoim łóżku i nie musiałem przed snem nawet karmić łabędzi, bo całkiem dobrze się czułem. Matka dzwoniła do mnie w ciągu dnia z pięć razy i umówiliśmy się, że o 8 przyjadą mnie odebrać, żebym był gotowy. Spoko loko luz i spontan. Nastawiłem sobie budzik na 7, wyciągnąłem podróżną torbę do spakowania rzeczy, wziąłem butelkę wina i zniknąłem na pół nocy. Sekretariat Trzeciej Rzeczy zadzwonił do drzwi pół godziny przed czasem, usłyszałem cały paternoster, że jestem niegotowy, jeszcze niespakowany, że nie włączyłem na noc zmywarki, że pranie już dawno suche na balkonie, że kwiatki mają sucho, że śmieci nie wyniosłem, że w korytarzu naniosłem piachu i poczułem się jakbym cofnął się w czasie, znów miał 17 lat i mieszkał z rodzicami. Samo życie, wyjazdy na urlop zawsze są stresujące.

W aucie głównie spałem, może za wyjątkiem dwóch przerw: na wypęcherzenie się i jedną na drugie śniadanie – obudził mnie wtedy zapach kanapek, kiszonych ogórków, jajek na twardo i pykniecie otwieranego termosu oraz odgłos szeleszczącej aluminiowej folii. Poczułem zapachy smak rodem z lat 80.

W czasie jazdy byłem też indagowany: co u mnie w pracy, wybijano mi pomysł podjęcia pracy w innym mieście, odpytywano mnie z moich bliskich znajomych oraz przyjaciół, jak radzi sobie M. i co słychać w naszym związku. Na koniec kochana mamusia wygłosiła tyradę o tym, jak bardzo jest światowa, nowoczesna i tolerancyjna, ale zaraz potem usłyszałem, żebym lepiej przy ludziach (zwłaszcza sąsiadach) nie opowiadał o M., a jak przyjedziemy tutaj sami na urlop, to najlepiej gdybyśmy zabrali ze sobą jakieś dwie dziewczynki, bo Borne to małe miasteczko i lokalsi mogą spuścić nam łomot.

Domek rzeczywiście ładny, położony w samym środku lasu, blisko jeziora, sklepów, poczty i warzywniaka. Ogródek spory, wypieszczony, pełen roślin i kwiatów, ale za niedługo będzie jeszcze bardziej, bo to dopiero początek letniego sezonu, chyba żeby zniszczy go pies sąsiadów z ADHD.

Pobudka o 6, wyprawa po świeże bułki do lokalnego sklepu, codzienne spacerki z ojcem do lasu i nad jezioro, czasem na poligon, 12. – obiad, zupa i drugie danie, koniecznie z surówką, kolacja o 18 i od 20. cisza nocna, przerywana wyprawami do toalety o 23 i koło 3 nad ranem. Dawno nie żyłem w tak regularnym rygorze. W tzw. międzyczasie obowiązkowe grzecznościowe wizyty i rewizyty sąsiadów emerytów okraszane kanapkami, grillem i oczywiście wódeczką nawet o 10 rano.

W pracy szef poprosił mnie abym wziął urlop.
Nie obniżyli nam pensji, nie zwolnili, pomogli zorganizować pracę z domu, ogólnie pracodawca staje na głowie, żeby było nam wszystkim dobrze, bezpiecznie, łatwo i przyjemnie.
Poprosili tylko o jedno, aby na drugie półrocze nie mieć 25 dni urlopu do wykorzystania, bo jak wszystko ruszy wszyscy jak jeden mąż poproszą o urlop a pracować ktoś przecież musi.
Projekt dostałem: jeden w Chinach drugi w Stanach i stoję przed wyborem jak nie urok to sraczka, ale nie narzekam, przecież mogliby mnie zredukować i nie miałbym w ogóle żadnych zawodowych dylematów.

Rodzice mają dom nad jeziorem, położony gdzieś w lesie niedaleko Drawskiego Parku Krajobrazowego. Nigdy tam nie byłem, a mówią że ładnie go urządzili i chętnie spędzają tam swój czas na emeryturze. Zaryzykowałem i zdecydowałem się tam z nimi wybrać na kilka dni. Siedzenie w domu a pobyt w domku w lesie nad jeziorem to bardzo łatwy wybór. Najwyżej z nimi oszaleje, bo ostatni raz z rodzicami na wakacjach byłem jak miałem 15 lat.

Siedzę sobie na balkonie, wyginam śmiało ciało, wygrzewam skórę, kości, czytam mądre książki i artykuły: „Kupujemy rzeczy, których nie potrzebujemy, za pieniądze, których nie posiadamy, aby zaimponować ludziom, których nie lubimy”.
Rzeczywiście w ten sposób mógłbym opisać otaczający mnie świat. Wydarzenia ostatnich tygodni, globalna pandemia podobno to wszystko zmieni. Ma ostatecznie pogrążyć konsumpcjonizm globalnego kapitalizmu, świata jaki znam. Nastąpić ma transformacja z ja na my. Wiele firm, organizacji, struktur umrze, zgubi ich przesadny, niestabilny, zepsuty, gigantyczny wzrost niemal przepych, ale narodzą się inne, zupełnie nowe. Możliwych scenariuszy rozwoju jest wiele.
Kryzys, przez który właśnie przechodzimy, przemodeluje społeczeństwo i biznes bardzo głęboko, stanie się katalizatorem zmian.
Gospodarka nie wróci do kondycji sprzed pandemii, obecny dobrobyt doprowadzi do katastrofy, wzrośnie bezrobocie, produkcja ucieknie do krajów z niższymi kosztami produkcji.
Spadnie wartość marki, która przestanie dyktować produktom cenę. Produkt sam w sobie przestanie mieć sens. Nie ważne jaka będzie na nim metka. Spadnie popyt na dużą ilość dóbr materialnych. Sporo naszych codziennych produktów skurczy się do ikonki aplikacji w naszym smartfonie. A najlepsza dumą zacznie być dobry rower, jazda autem będzie największym wstydem, lepiej będzie już poruszać się transportem publicznym.
Nastąpi nowa powszedniość, stara normalność, gdy człowiek idzie i cały czas kupuje się skończy, uderzymy o mur w postaci przetwarzania śmieci i zanieczyszczenia Ziemi.
Dawna ekonomia przestanie iść w górę, bo konsumenci przestaną kupować śmieci. Przestaną kupować coś, co ma krótki okres ważności, a potem nadaje się tylko do wywalenia, by zaraz kupić nowe. Nastąpi zmierzch napompowanego dobrobytu i ciągłej wymiany na nowe nakręcanej dodatkowo marketingiem pt. „musisz to mieć, weź kredyt, zastaw się, a postaw się”. Świadomość społeczna wzrośnie na tyle wysoko, że społeczeństwo odmówi kupowania śmieci.