saberblog

Miałem mieć luźny tydzień w pracy, dlatego poleciałem do M, niestety od poniedziałku trwają gwiezdne wojny. S. nie chce wypuścić mnie z projektu, bo kolega rzucił papierami, moja szefowa ożeniła mnie z nowym projektem do którego wdrożyć mam się na już, jeszcze szkolenie, na które zapisałem się dobrowolnie, żeby wykorzystać przestój w pracy. W konsekwencji biegam jak kot z pęcherzem, przełączam się z jednego spotkania na drugie, w przerwach piszę maile, robię prezentacje. Jem byle jak, byle szybko, M donosi mi tylko napoje a ja jak postrzelony wpatruję się tylko w monitor, bo wszystko jest na wczoraj. Mój były klient działa mi na nerwy, jego nierozgarnięcie wywołuje u mnie wyłącznie frustracje do tego stopnia, że z jeszcze większą chęcią ignoruje jego prośby i zadania. Na zaczepki p.t. let’s align reaguję wyłączeniem okienka w komunikatorze a w myślach wysyłam go na daleki Madagaskar. Nie rozumiem jak ktoś taki może mieć dyr przed nazwiskiem. Palant ogłosił w zeszłym tygodniu, że nie będzie mnie potrzebował, ludzi powysyłałem na urlop a teraz obudził się z ręką w nocniku i rzeźbi, bo okazuje się, że nie ma komu pracować. Typowa stylówka korpo.

Niespodziewanie odezwała się do mnie koleżanka z dawnej pracy. Napisała, że śniłem się jej w nocy. Nie był to sen erotyczny, dlatego ochoczo postanowiła się nim ze mną podzielić…

Hmm zaprosiłeś mnie i O.K. do domu rodzinnego..w Albani. Ja dojechalam autem a O. dopłynęła promem z Faro.. padał deszcz i się zgubiłam na jakimś rynku gdy dotarłam pod Twój dom byla tam kartka „złamałaś mi serce, które krwawi i jest już pomarańczowe” „jesteś winna mi 50 PLN🤨 o 5 się obudziłam ze śmiechu…

Poplułem się ze śmiechu jedząc śniadanie.

Dziś był zupełnie zwykły dzień, ale na swój sposób bardzo udany. Obudziłem się bardzo wcześnie rano, wyspany, wstałem z łóżka od razu. Wypiłem poranna kawę i popatrzyłem na bałagan w domu… Najpierw podlałem kwiatki, zmieniłem żarówkę w lampie, pościeliłem łóżko, poodkurzałem mieszkanie, wymieniłem deskę w WC, poskładałem pranie, wyciągnąłem naczynia ze zmywarki, wyniosłem śmieci, naprawiłem drzwi od szafy, wyszorowałem łazienkę, zrobiłem porządki na półkach, ogoliłem się a na koniec wskoczyłem do łóżka na pół godziny, bo pracę zaczynałem dopiero o 9. Ogarnąłem wszystkie sprawy w niecałe 2 godziny co przy codziennym braku energii zajęłoby mi tydzień.

Koleżanka wyciągnęła mnie na weekend do Krakowa obiecując miłe towarzystwo, zmianę otoczenia, wysypianie się i czas spędzany na pełnym relaksie.

Na Ukrainie trwa wojna. Wiem o tym bo nieustannie trąbią o tym w telewizji i na internetowych portalach. Na dworcu w stolicy Małopolski po raz pierwszy bezpośrednio zetknąłem się z uchodźcami, o których tyle trąbią w wiadomościach.

Rzeka ludzi, same kobiety i dzieci, przebywający bez celu, bez planów, bardzo dobrze ubranych, nie odstający praktycznie niczym od tłumu przechadzających się obok Polaków. Przyczepieni ładowarkami od telefonów do filarów, nielicznych gniazdek darmowego źródła prądu, siedzący na kartonowych siedziskach, śpiworach albo na karimatach świadczących o smutnym fakcie, że śpią oni w tym samym miejscu, korzystający z dworcowej gar kuchni i posiłków organizowanych przez wolontariuszy. Nigdy wcześniej nie doświadczyłem takiego widoku, tylu przygnebiających scen. Widok przyprawiających o depresje. Smutny pejzaż uświadamiający, że kilkaset kilometrów w stronę wschodniej granicy trwa wojna.

W pociągu do Wrocławia podróżowałem z koleżanką z pracy. Ja, ona, dwie kobiety z czwórką małych dzieci, jakaś leciwa staruszka.

Gdybym podróżował w pojedynkę, pewnie siedziałbym sam, z miejscówką, w wagonie pierwszej klasy, zabarykadowany w wygodnym przedziale ze słuchawkami na uszach, odgrodzony od całej tej smutnej rzeczywistości i ignorujący wszystko co dzieje się wokół.

A. nieśmiało zaczęła rozmawiać z pasażerami naszego przedziału – skąd przyjechali, dokąd zmierzają..

Starsza pani lat 76 od kilkunastu godzin podróżowała do swojego syna, mieszkającego gdzieś pod granicą z Niemcami. Miała jego adres zapisany długopisem na dłoni. Jej bagaż stanowiła niewielka torba na kółkach, nieporęczna, bo bez rączek czy uchwytów, taki kilkunastokilogramowy kloc, który ktoś życzliwy pomógł jej wnieść do naszego wagonu. Zadzwoniliśmy do jej syna, na szczęście mówił po polsku, twierdził że nie ma jak odebrać matki z Wrocławia. Poprosił nas o pomoc, aby jego matkę wsadzić w najbliższy pociąg do Zgorzelca co wydawało się niezrozumiałe, bo o tej porze brakowało połączeń bezpośrednich. Zobowiązałem się mu pomóc. Po przyjeździe do Wrocławia nie mogłem liczyć na pomoc wolontariuszy, choć było ich pełno, ale wydawali się niezorganizowani, ba wydawali się bardziej zagubieni ode mnie, żaden napotkany nie mówił po polsku, odsyłali nas do kas biletowych, przy których wiły się niesamowite kolejki. Nie wiem jak taka starsza kobieta poradziłaby sobie z walizką i całym tym zamieszaniem. Kupiłem dla niej bilet w biletomacie, zostałem z nią na stacji, zająłem się bagażem, zaoferowałem herbatę i kanapkę, postawiłem sobie za punkt honoru, że choćby nie wiem co wsadzę ją w bezpośredni pociąg do Zgorzelca, dam znać synowi, w którym wagonie siedzi jego matka i zmuszę żeby ją odebrał, gdy dojedzie do celu. Poprosiłem nawet o pomoc konduktorkę, aby dała kobiecie znać, kiedy nadejdzie właściwa stacja. Starsza, obca mi kobieta uściskała mnie na pożegnanie, kiedy zostawiałem ją samą w wagonie. Do oczu napłynęły mi łzy a ja przecież nigdy nie płaczę. Starsza pani dojechała, około 1. w nocy, zadzwoniła do mnie jej synowa, potwierdziła, że teściowa dotarła cała i zdrowa, podziękowała za pomoc.

Moja koleżanka zajęła się 6 osobową rodziną podróżującą do Düsseldorfu. Rozdzieliliśmy się na stacji kolejowej. Ja zająłem się starszą panią a ona dwoma kobietami podróżującymi z czwórką małych dzieci. Nigdy nie zapomnę tego widoku: dwie kobiety z czwórką maluchów, spakowanych w trzy szkolne plecaki, gdzie mieściło się wszystko co miały najważniejszego. Tylko dzięki temu, że wszyscy posiadali paszporty udało nam się im pomóc kupić bilety autobusowe na następny dzień. Nie mam w sobie nic z wolontariusza, brakuje mi empatii, ogólnie mam w dupie czy gdzieś, ktoś ma źle czy gdzieś trwa wojna, ale w tym momencie nie potrafiłem przejść obojętnie obok tamtego widoku. A. okazała się bardziej dzielna ode mnie. Niezmiennie i bez przerwy czułem w gardle jakby ucisk, jak gdyby gulę, nieustająco walczyłem, żeby nie było po mnie widać jak bardzo jestem przejęty widokiem i sytuacją, w której się znaleźliśmy.

Do domu dotarłem grubo po 1. w nocy. O wojnie do tej pory tylko czytałem, głównie lektury szkolne, oglądałem też filmy o tej tematyce, nie zastanawiałem się nigdy czy będę pokoleniem które wojny w jakikolwiek sposób doświadczy. Zrobiłem sobie drinka a łzy poleciały mi jak grochy.

Weekend minął mi na pełnym relaksie, bez stresu, przymusowych robót, zakupów, sprzątania, mycia garów, czy jakichkolwiek obowiązków, długo spałem i godzinami wylegiwałem się w łóżku oglądając zalegle filmy i seriale, bo nigdzie nie musiałem się śpieszyć. W piątek wpadły do mnie do domu dziewczyny z dawnej pracy, było wino, zestaw sushi oraz porcja korporacyjnych plotek. Jeśli w zeszłym tygodniu miałem jeszcze jakieś wątpliwości czy nie zadzwonić do byłego szefa, uderzyć w wysokie tony, położyć uszy po sobie, skomleć i zapytać się czy mógłbym wrócić, to po tym co usłyszałem chyba wolę mój przymusowy obóz pracy, przynajmniej więcej płacą. Tam wciąż traktują człowieka trochę lepiej ale tylko trochę niż niewolnika na polu bawełny w Alabamie. Na samą jednak myśl o zbliżającym się poniedziałku i następnych pięciu bardzo długich dniach, dostaję białej gorączki i chce mi się rzygać. Będę słuchał lukrowanej korpo papki ukrywającej zgniliznę, pan Niemiec będzie mnie wbijał w jakąś klatkę, w której jako pracownik czuję, że zdycham a ja całą swoją energię będę tracił jak tę swoistą klatkę rozwalić. Na dodatek z nowym pracodawcą zupełnie nie widzę możliwości rozwoju dla mnie ani dla moich kompetencji ani dla mnie ani dla „budowania lepszego świata pracy”. Wpakowałem się w zawodowy kanał podobnie jak kilka lat temu przyjmując ofertę pracy w szwajcarskim banku o szumnym motto „czyny a nie słowa”.

Dwa tygodnie temu aplikowałem o pracę do międzynarodowej organizacji z branży służby zdrowia. Jestem już po dwóch, całkiem obiecujących rozmowach i teraz czekam na finalny wynik tych spotkań. Szczerze, innych opcji zbytnio na razie nie mam, dodatkowy stres paraliżuje mi codzienne życie, bo nie wiem w jakiej sytuacji będę na koniec lutego. A ja już bardzo szeroko pojechałem, bo sobie expo w Dubaju na marzec zaplanowałem, weekend i zakupy w Londynie, wakacje na Wyspach Owczych, safari w Parku Krugera, kupno większego mieszkania i mini morrisa z opuszczanym dachem a tu jebudu banalna rzeczywistość z impetem skutecznie sprowadziła mnie na ziemię, że zacząłem liczyć swoje oszczędności.