saberblog

Cartagena to moje ulubione miasto w całej Kolumbii. Nie wyobrażałem sobie wizyty w Ameryce Południowej bez odwiedzenia tego miasta choćby na jeden dzień. Początkowo myślałem, że plan wyjazdu mam zbyt napięty, aby wcisnąć gdzieś wizytę tutaj, ale wtedy przypomniałem sobie, że nikt mnie przecież nie zmusza brać dwa tygodnie urlopu jak mogę trzy. Z Santa Marty powinienem był wziąć auto, by jak najszybciej dotrzeć tutaj, podobno trasa przez Barranquillę jest bardzo malownicza. Zamiast tego kupiłem tanio bilet na samolot, przez co leciałem naokoło, przez Bogotę.

W Cartagenie panował niesamowity upał, od 7.30 gdy tylko pojawiało się słońce temperatura robiła się nieznośnie wysoka. Tym razem nie spałem w Bocagrande, ale w sercu Starego Miasta niedaleko Getsemani. Wynająłem tanio pokój w klimatycznym, małym hotelu w stylu kolonialnej willi, wśród innych podobnych zabytkowych budynków, licznych barów, galerii, sklepów i restauracji. Wszystko wciśnięte pośród wąskich uliczek pełnych artystów, sprzedawców i turystów..

Kilkukrotnie odwiedziłem Getsemani, które po prostu kwitnie. Tylko 10 minut spaceru poza murami miasta i możesz odkryć jeden z najbardziej błyszczących obszarów w Kolumbii. Getsemani to dzielnica, w której każdy jest mile widziany. Biedni czy bogaci, turyści czy miejscowi. Na ulicach spotykałem dumnych mieszkańców, studentów, policje, artystyczną cyganerię, bezdomnych, enigmatycznych ulicznych sprzedawców i artystów. Na każdym kroku bije ciepło uśmiechów, które witają cię w każdym zakątku w prawdziwie karaibskim duchu. Getsemani jest autentycznie czarujące, piękne, magiczne, wyjątkowe i łatwo się w nim zakochać. Każdy plan podróży kolumbijskiego wybrzeża Karaibów powinien obejmować Cartagenę i przystanek w tej bardzo autentycznej dzielnicy. Nikogo tu nie obchodzi kim jesteś, wszyscy są razem jakby w sąsiedztwie. Nie ma różnicy między mną a nimi. Jakby jedna wielka rodzina z mieszanką różnych światów: Europejczycy, Amerykanie, Kolumbijczycy, Australijczycy, Wenezuelczycy i Włosi. W tych zalanych słońcem ulicach i kolonialnych budynkach, które błyszczą pod fasadami z jasnymi karaibskimi kolorami, człowiek czuje się jak w innym świecie..
Kilka osób odradzało mi tutaj nocne spacery, a już na pewno prosiło o pozostawienie drogich rzeczy w hotelowym sejfie. Jeśli mam coś zjeść to tylko gdzieś blisko, bo mogą mnie okraść. Wziąłem więc tylko trochę gotówki, telefon i ruszyłem niczym dziki kot na polowanie. Nie umiem powiedzieć, co zdziwiło mnie w Kolumbii najbardziej, gdy po raz pierwszy zobaczyłam kolumbijskie miasto – ludzie śpiący na trawie, kobiety z gigantycznymi implantami w pośladkach, czy przepiękne graffiti na niemal każdym murze. Moim zdaniem jedyne ryzyko jest takie, że będzie chciało się tu zostać. Przypadkowo poznany znajomy, wyciągnął mnie na kolację do Ana a potem na drinka do Terazza Municipal. Muszę powiedzieć, że nie czułem tam zagrożenia, ale pewnie dlatego że bujałem się z kimś lokalnym. Schodziliśmy kolorowe ulice wzdłuż i wszerz. Jedyne na co musiałem uważać to na zbyt natrętne prostytutki, które nie dawały mi spokoju i ciągle wrzeszczały na mnie papi albo niespodziewanie łapały za krocze. Ze srebrnymi torebkami na ramionach, rozmazanym makijażem i obcasami w dłoniach schodziły albo zaczynały „zmianę”. Ruja i porubstwo. W Kolumbii prostytucja jest legalna zwłaszcza w „dzielnicach tolerancji”, rząd walczy jedynie z prostytucją nieletnich co widać na każdym kroku na plakatach w hotelach i barach. To jedyny niesmak jaki pozostaje w pamięci z pobytu w Cartagenie.

Jedną z najbardziej przykrych form handlu była działalność czarnych kobiet w kolorowych, tradycyjnych sukniach, które z misami pełnymi owoców przechadzały się po cartageńskim rynku. Wściekłe i ociekające potem rozglądają się dookoła w poszukiwaniu turystów, którzy ukradkiem robią im zdjęcie. Jeśli takich znajdą, nie odpuszczają. Z misami pełnymi czerniejących bananów i ananasów biegną za nieszczęśnikami i domagają się pieniędzy „money, money. 10 dollars!” – krzyczą. Jeśli nie dostają tego, czego chcą, kręcą głowami i mamroczą pod nosem coś, co z pewnością nie jest pieśnią pochwalną.

Zawsze myślałam, że dla Latynosek matka natura była po prostu łaskawsza. Myliłem się. Przemierzając kolumbijskie miasta, nie ważne czy jest się kobietą czy mężczyzną nie sposób nie zwrócić uwagi na gigantyczne piersi i jeszcze większe pośladki Kolumbijek (tym bardziej, że typowym ubiorem są tu bluzki odsłaniające dekolt i obcisłe skórzane leginsy). Kolumbia jest jednym z państw, w których najczęściej dokonuje się operacji plastycznych. Ze względu na ogromny popyt, zabiegi powiększania biustu i pośladków są dużo tańsze, niż w pozostałych częściach świata. Wydatne kształty są wśród tutejszych kobiet bardzo pożądane. Świadczą o zdrowiu, płodności i po prostu uchodzą za niezwykle seksowne. W każdym sklepie z damską odzieżą można znaleźć specjalne majtki podnoszące pośladki oraz body sięgające do pół uda, gdzie w miejsce pośladków i biustu wszyte są naprawdę sporej wielkości poduszki. Trudno w to uwierzyć, ale to właśnie rodzice fundują swoim pociechom pierwszą operację plastyczną z okazji 15. urodzin. Z tej okazji Kolumbijki odwiedzają profesjonalnych stylistów, zakładają gigantyczne różowe suknie i obwieszają świecącymi ozdobami. Biorą udział w sesji zdjęciowej i organizują wielkie przyjęcie dla przyjaciół oraz krewnych, a rodzice biorą kredyt na kupno wymarzonego prezentu dla swoich małych kobietek – operacji powiększania piersi bądź pośladków.

Bardzo dobrze mi się tutaj śpi muszę przyznać. Pokój mam przestronny, klimatyzacja daje rady, łóżko mam ponadwymiarowe może to dlatego. Chodzę spać wcześnie i bez problemu wstaję rano na śniadanie. Na dziś zorganizowałem sobie wyjazd do Santa Fe de Antioquia miasteczka położonego niecałe 60km od Medellin słynącego z dobrze zachowanej kolonialnej architektury i brukowanych uliczek. Artur – mój przewodnik zasugerował mi ten wyjazd. Od razu się zgodziłem. Dopiero później moje wyszukiwanie w sieci ujawniło że pozornie niewiele jest tam do zobaczenia, zrobienia czy doświadczenia. Na szczycie listy było odwiedzenie 6 kościołów i muzeum artefaktów religijnych… Biorąc pod uwagę, że nie jestem szczególnie religijny, nie miałam wysokich oczekiwań. Z pewnością nie brzmiało to tak zachęcająco jak pełen przygód i aktywności wyjazd do Guatapé.

Ponkć to jedno z najstarszych miast kolonialnych w Ameryce Łacińskiej i również jedno z najlepiej zachowanych pueblo w Kolumbii, w którym czas zasadniczo się zatrzymał.

Most, przejazd długim tunelem, przejazd tuk-tukiem, smakowanie tamaryndowca i to by było na tyle. Z całego dnia najlepiej zapamiętałem lunch, bo znalazłem knajpę serwującą moje ulubione ajiaco. Do tego michelada – meksykański napój z piwa, soku z limonki, różnych sosów, przypraw i papryczek chili serwowany w zimnej szklance z solną obwódką.

La Piedra Del Peñol, znana również jako El Peñol, El Peñón de Guatapé lub po prostu La Piedra to ogromny monolit skalny znaleziony w pobliżu wioski Guatapé w Antioquia w Kolumbii. To jedna z atrakcji, dla której zdecydowałem się właśnie na podróż do Medellin. Wg geologów kamień ma 65 mln lat a znajduje się niecałe 2 godziny drogi od Medellin. Chociaż istniały spory o własność skały między sąsiednim miastem El Peñol, skała znajduje się w gminie Guatapé. Widać nawet dwie duże białe litery, które są częścią niedokończonego graffiti, które określa roszczenia miasta.

Miałem trochę obaw czy nie będzie dziś padało ale od rana świeciło słońce. No może lekka przesada z tym świeceniem, ale było przyjemnie ciepło i nie lało. Wstałem wcześniej, żeby zejść na śniadanie i zdążyć przez chmarą amerykańskich studentów, którzy pojawili się niedawno w hotelu.

W Kolumbii prawie nigdzie nie można palić, w El Tesoro nie ma nawet wydzielonych stref dla palaczy, co jednych może wkurzać za to mnie nawet jest to na rękę. Żeby wejść na górę trzeba pokonać ponad 650 schodów a po papierosku to byłoby u mnie cienko z kondycją. Po drodze mijałem tęgich Amerykanów którzy zawracali po przejściu 100 schodków albo w połowie, bo kolana drżały im jak galareta. Wejście niby żadne halo, ale nie da się tam tak po prostu wejść bez chwili odpoczynku i złapania oddechu. Dla wygodnych istniała opcja przelotu helikopterem, ale chętnych jakoś nie widziałem. Szczyt zdobyłem w niecałe 20 minut, płuc nie wyplułem, ale trochę się przy tym zgrzałem.

Słońce jest tutaj bardzo zdradliwe. Niby 22 stopnie, chmury a znowu się dziś przysmażyłam. Jedną z najlepszych rzeczy do zrobienia w Guatape jest wędrowanie po wąskich uliczkach i placach między tęczowymi zocalos (panelami). Przemierzając to małe miasteczko, można podziwiać miejscowych delektujących się spokojną atmosferę oraz kawą na głównym placu. Miałem tutaj mnóstwo czasu akurat aby przejść się po brukowanej Calle del Recuerdo, znanej jako najpiękniejsza ulica w Guatape, wypić spokojnie kawę na Plaza del Zocalo, najbardziej kolorowym placu w mieście. W miasteczku pełno jest kolorowych kolumbijskich tuk-tuków.

W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się na lunch nad jeziorem Guatape-Peñol, otoczonego bujnymi zielonymi wzgórzami. To, co czyni go tak wyjątkowym, to fakt, że ten ciekawie ukształtowany zbiornik wodny jest w rzeczywistości sztuczny, bo powstał w wyniku budowy zapory wodnej na rzece w latach 70-tych. Teraz tama ta jest odpowiedzialna za dostarczanie prawie 30% energii elektrycznej dla całej Kolumbii. Nad brzegiem jeziora podbudowały się piękne wille i nowoczesne rezydencje. Po tej w której nigdyś mieszkał Escobar pozostały tylko ruiny. Podróżując po okolicy mijaliśmy wycieczki autokarowe pełne spasionych Amerykanów i Meksykanów, którzy wylewali się jak szarańcza na każdym przystanku. W pewnym momencie naliczyłem ich siedem i miejsce zmieniło się diametralnie tracąc swój sielankowy urok.