Wynajętym samochodem pojechaliśmy do Arizony. Prawie 2 godziny zajęło nam wydostanie się z Vegas, bo gdy raz zgubiliśmy zjazd z autostrady okazało się że następny jest dopiero za 100 km.
Śmiechu co nie miara było przy pakowaniu naszych walizek. Skoro mogliśmy liczyć na słoneczną pogodę i malowniczą Route 66 zdecydowaliśmy się na eleganckie cabrio… z bardzo ograniczonym miejscem na bagaże. M zademonstrował prawdziwy popis akrobatyki byleby zmieścić wszystkie nasze walizki w bagażniku, a ja wcale mu nie pomagałem tylko stałem jak dupa nie mogąc przestać się śmiać.
Podróż do Grand Canyon National Park zajęła nam prawie 4 godziny, z krótkim postojem przy Tamie Hoovera. W Kanionie w nocy temperatury spadały do blisko zera stopni, co dla organizmu przywykłego do upałów w ciągu dnia, było nieprzyjemnym szokiem. Rano po śniadaniu pojechaliśmy prosto na małe, ukryte wśród drzew, lokalne lotnisko na spotkanie z naszym pilotem. M mocno zaaferowany perspektywą lotu nad kanionem trajkotał bez przerwy, kręcił się w fotelu nieustannie pstrykając zdjęcia aż do momentu, kiedy zaczęło silnie rzucać naszym helikopterem i biedny musiał sięgnąć po papierową torebkę przytwierdzoną do bocznej kieszeni fotela…
Przy kolacji w hotelowej restauracji rozmawialiśmy o nas, bardzo szczerze, bez przekłamań i niedomówień. Obaj zgodziliśmy się, że doszliśmy do etapu gdzie międzynarodowe pary muszą się określić i zdecydować co dalej: czy zostać w obcym kraju czy jechać gdzie indziej, czy może wracać, która ze stron skłonna jest na większy kompromis albo nawet poświecenie.
Nie odpowiedzieliśmy sobie wprost na wszystkie pytanie, ale myślę że wybór jest tylko pozornie trudny, bo obaj już zdecydowaliśmy – górę wzięły zdrowy rozsadek i zachowawczość.