Przez ostatnie kilka dni mysle tylko o tym kiedy skonczy sie ten miesiac i wreszcie pojde na urlop. Sama mysl o tym ze wylacze laptopa, nie bede musial wstawac rano, potem siedziec w biurze, patrzec na szefowa i sluchac jej ‚nowych pomyslow’, ze zamkne mieszkanie, spakuje walizke i calkowicie zmienie otoczenie powoduje, ze od razu usmiecham sie w myslach. Potrzebuje sie zresetowac i calkowicie odciac od codzinnych spraw. Ostatnio w zwiazku z projektem wiecej podrozuje. Od znajomych slysze, ze mam fajnie bo ‚sobie odpoczne’ i przy okazji ‚pozwiedzam’. Z biura, wychodze o 17, taksowka do hotelu, wracam do pokoju, zeby zaraz usiasc do zaleglych maili, bo nic nie zwalnia mnie z tego obowiazku, zza okna widze tylko oswietlone znane z pocztowek miejsca tlumnie odwiedzane przez turystow, potem zwykle jakies jedzenie i spacer przed snem. Przyjemnie jest moc zatrzymac sie w dobrym hotelu, wziac kapiel w przestrzennej lazience, siedziec na klozecie i odbierac telefony od szefowej, spac w wielkim lozku w ze smakiem urzadzonym pokoju, pic piwo, chupac orzeszki i ogladac tv. Zawsze tak chcialem zakosztowac zycia w beznajdziejnym luksusie, zeby zobaczyc jak to jest. Kiedys myslalem, zeby poznac jakiegos ksiecia z bajki, ktory by mnie ze soba wszedzie zabieral, pokazujac swiat i uroki takiego stylu zycia. Jest troche inaczej niz w mojej bajce, ale przeszlo mi przez mysl, ze moze moglbym wziac sprawy w swoje rece i sprawic komus drugiemu taka sama radosc. Dlatego w sobote zabieram Marco do Turynu. Bedzimy mieszkac w prawdziwym zamku i przez cale 2 dni cieszyc sie soba…