Myślę o powrocie do Polski, rozmyślam dużo o jakiejkolwiek zmianie w swoim życiu i gdyby nie M. pewnie szybciej bym się zdecydował.
Wciąż ciężko pracuję, choć tak naprawdę nie muszę. Codziennie ‘’buduję’’ coś nowego, codziennie coś nowego odkrywam i czegoś nowego się uczę. Poznaje też niesamowitych ludzi. Realizuje swoje małe i większe marzenia i to mnie najbardziej inspiruje.
Może trzeba pomyśleć o spłacie długu, który dał mi los? Jeżeli ktoś miał szanse i z niej skorzystał, to później ma niejako obowiązek zaszczepienia wśród innych wartości, które posłużą rozwojowi ich samych – to byłaby spłata mojego długu. Nie wiem, pewnie przesadzam, bo co ja komu niby jestem winny…
Przeczytałem ostatnio, że poziom frustracji i nieszczęścia w narodzie przelewa się na forach, blogach i w anonimowych komentarzach w sieci, ale najczęściej to ich twórcy sami są winni swojej beznadziei. Każdy człowiek – pod warunkiem, że jest zdrowy na umyśle, ma dwie ręce, dwie nogi i głowę – jest w życiu dokładnie tam, gdzie chce być. Gdybyś się urodził w Korei Północnej, gdzie nie możesz nawet wyjechać z kraju, to rzeczywiście jesteś w kompletnej dupie, jesteś ubezwłasnowolniony. Ale w Polsce, Austrii czy Stanach? Możesz zmienić wszystko : pracę, żonę, poglądy, nawet płeć – by stać się szczęśliwszym człowiekiem. Dlaczego zatem tak rzadko korzystamy ze swoich przywilejów?
W Szwajcarii alienuje się od Polaków, ich jadu, małostkowości i zawziętości, ale z drugiej strony brak mi naszej kultury i obyczajowości, brak mi Polski, bo w niej da się żyć jeśli ma się pieniądze i można liczyć na rodzinę i przyjaciół. A że czasem ktoś przebije mi w aucie opony albo napluje na maskę auta no cóż – taki już urok tego bagienka…