Lotnisko Indira Gandhi w New Delhi, późna noc, po długim, bezsennym locie z racji różnicy czasu związanej z podrożą na wschód. Wychodzę przed terminal przylotów i od razu uderza zapach, który potem będzie towarzyszył mi do końca podróży, a za którym bynajmniej tęsknię… Troszkę duszący, trochę słodki – jak dla mnie nie do zniesienia.
Otoczony zewsząd odpychającym widokiem panów nieprzerwanie szukających czegoś w swoich nosach jakby chcieli dogrzebać się do mózgu, kręcących kulki z glutów i pstrykającymi nimi na podłogę.
Buty w czubki, szare wyświechtane spodnie, czarny bród za paznokciami, odgłosy sapania prychania, stękania, przeżuwanego jedzenia, mlaskania, chrząkania i bekania. Niedomyci, natrętni i irytujący, brzuchaci starsi panowie niekiedy z włosami przefarbowanymi na czerwono czuprynami wyglądają groteskowo, często z twarzą pooraną ospą. Jeden palant oparł swoje brudne bose stopy o zagłówek mojego fotela i mało by brakowało a bym mu przyłożył z liścia.
Moje kolorowe skarpety nie pozostają niezauważone, dzieci pokazują na mnie palcami. Czuje się trochę jak Murzyn w cyrku, wszyscy mnie zagadują i każdy chce się spotkać gulgocząc w Hindi-English, którego nie rozumiem.

Słodko pierdzący zapach powietrza, curry i odgłosy bekania. Na lotnisku w loungu otumaniony całym rozgardiaszem przez chwile zapomniałem się i napiłem się lokalnego frappucino, w ułamku sekundy zdałem sobie sprawę, że ta mikstura zawiera bliżej niezidentyfikowane lód i mleko, ale było już za późno – poszły konie po betonie a ja wylądowałem w kiblu w pozycji na skoczka.