Łeb mi pęka od nawału pracy. Nie cierpię końcówki roku, budżetowania i zamykania roku w księgowości, szczególnie teraz, kiedy wszyscy wiedzą już, że znikam na całe 2 miesiące a zastępować będzie mnie szefowa, która niestety niewiele ma pojęcia o mojej pracy… Umówiliśmy się, że zrobię ile się da nim zniknę i zostawię ją z całym tym majdanem nie do poukładania, ale nim to nastąpi muszę poskromić wszystkich, wokoło bo ludzie mi żyć nie dają… Mówi się, że nie ma ludzi niezastąpionych, ale wdrażanie się nowej osoby w stare tematy może trwać tygodniami a na to moi koledzy z wszystkich krajów czasu ani cierpliwości nie mają…
W zeszłym tygodniu z powodu śniegu utknąłem na lotnisku w drodze do Warszawy i najpierw się wykurzyłem, ale potem to nawet było mi na rękę to cale opóźnienie, bo w oczekiwaniu na kolejne połączenie spokojnie mogłem zająć się odpowiadaniem na zalegle maile i wykonaniem wszystkich zaległych telefonów. W ogóle to po raz kolejny zauważyłem, że moja efektywność pracy a zwłaszcza załatwienia pilnych tematów wzrasta proporcjonalnie do czasu jaki mi pozostał do momentu kiedy wpuszczają do samolotu. Nawet na najtrudniejsze maile potrafię odpowiedzieć szybko i konkretnie a odpowiednie słowa z nieopisaną łatwością i lekkością same wklepują się do komputera. Taka adrenalina mi służy… Choć podróż z Zurychu do stolicy zamiast 2 godzin zajęła mi ponad 9 z przymusowym postojem w Monachium to czas ten spędziłem bardzo produktywnie, udzielił mi się dobry humor, którym potem zarażałem K. przy kolacji a że energia mnie rozpierała to potem jeszcze zorganizowałem sobie fajerwerki do 2 nad ranem…
W ten weekend lecimy z M. do Rzymu skąd w poniedziałek rano lecę na spotkanie do Stambułu. We Włoszech mamy spotkać się rodziną M. co lekko mnie stresuje ale z drugiej strony nie mam się czego obawiać w końcu drugiego takiego indywiduum jak ja darmo szukać…