W pracy zaczęło się dziać, codziennie zostawałem do późna, próbując uporać się ze wszystkim i jakoś ogarnąć bezmiar rzeczy do zrobienia na wczoraj. Dobry humor zniknął bezpowrotnie i żeby nie warczeć na innych po prostu robiłem swoje ignorując zaczepki, telefony albo maile, które wydawały mi się nieistotne.
Jeszcze wczoraj rano siedziałem i klepałem w klawiaturę wysyłając ostatnie maile, wziąłem udział w 2 telekonferencjach, po czym spakowałem się wielka torbę i pojechałem do Zurichu, odebrać brata z lotniska. Nim wyszedłem z biura wyczyściłem biurko, schowałem albo pozbyłem się wszystkich przedmiotów i dokumentów, które świadczyłyby o mojej obecności w tym miejscu, zostawiałem bardzo lakoniczna wiadomość na autoresponderze i zniknąłem nie mówiąc nikomu na ile.
Poczucie odpowiedzialności i pracoholizm jednak o sobie przypomniały, bo nawet zamknięty w metalowej skrzynce, wyposażonej w wifi, na wysokości 10 km w drodze do Bogoty, wciąż pracowałem, raz po raz spoglądając ze zdziwieniem na mojego brat, który bardzo zrelaksowany pochłaniał chyba nasty posiłek tego dnia i moim zdaniem – nim dolecimy do Limy powinno go zemdlić. Matko, jaki on ma spust – wydaje się, że lepiej go ubierać niż karmić. Wieczorem zjadł kolacje, rano śniadanie w hotelu, drugie śniadanie na lotnisku w Zurychu, posiłek w samolocie do Frankfurtu, posiłek w lounge’u we Frankfurcie, 3 daniowy obiad w samolocie i kolacje, kolacje w Bogocie i posiłek w samolocie w drodze do Limy, ale nie żebym mu żałował…