Znowu się nie wyspaliśmy, choć kolacje zjedliśmy stosunkowo wcześnie a po 20.00 grzecznie obaj leżeliśmy już w łóżku. Restauracja La Estaka została naszą ulubioną jadłodajnią w San Pedro. W całym miasteczku pełno jest agencji podróży, wypożyczalni rowerów, małych sklepików i restauracji, ale poziom tych ostatnich jest bardzo zróżnicowany. Ceny dla turystów ogólnie zawyżone, co można zrozumieć, bo to miejsce żyje z turystyki, ale jakość oferowanego jedzenia zupełnie niewspółmierna. Czasami jak coś rzucą na talerz to strach jeść, bo odrzuca od samego tylko patrzenia. M ma oko do takich rzeczy a ja mu ufam.
Każdą naszą wizytę w restauracji zaczynamy od pisco sour a potem łosoś albo stek, bo te dania królują tutaj przede wszystkim. Do wielu podają komosę ryżową, choć ta z masłem mało mi smakuje i wydaje mi się niezdrowa. Patrząc na Chilijczyków: grubi, dupiaści, zwaliści to samo mówi przez się…
Dziś musieliśmy wstać już o 3, aby spakować walizki, bo wieczorem wracamy do Santiago i zdążyć na wyjazd o 4 nad gejzery Tatio.
Obaj ubraliśmy się grubo: 2 swetry i kurta, szalik, czapka i rękawiczki, grube skarpety i spodnie a i tak wypizgało nas co nie miara. Po 90 minutach jazdy po wyboistych i krętych drogach po zboczach wulkanów zatrzymaliśmy się tuż przed wjazdem do parku na ostatnie sikanie. Skorzystałem z okazji, ale było tak zimno, że myślałem, że palce przymarzną mi do małego. Potem przez ponad pól godziny chodziliśmy za naszym przystojnym chilijskim przewodnikiem Derekiem słuchając jego opowiadań i próbując nie zwracać uwagi na przeszywające zimno. M próbował nawet stawać w oparach wyziewów, żeby ogrzać sobie to i owo, ale przynosiło to jedynie chwilową ulgę.
Gdyby pominąć niską temperaturę i drżenie rąk przy każdym naciśnięciu migawki to wizyta w Tatio była świetna.