Rozsądni ludzie odradzają alkohol na pusty żołądek, że rozwala wątrobę, że szybciej działa, że potem kac gigant. A dla mnie istnieje jakaś magia w pierwszym wieczornym drinku. Long island ice tea, wino albo szklaneczka whisky niezatrzymywane przez jedzenie uderzają od razu do głowy. Nic nie może równać się temu uczuciu. Nadchodzi koniec pracy, powszednie troski idą w kąt a ja mogę cieszyć się nieskrepowaną zabawą, beztroską i dobrym towarzystwem. Dusza mi się otwiera i mam ochotę pogadać, czuję się wyzwolony. Spędziłem dzień żyjąc przeszłością typu sprawozdania raporty, czyjeś żale albo przyszłością – reorganizacje, zwolnienia, prezentacje w Powerpoincie czyjeś niepokoje i wreszcie taki pierwszy drink sprowadza mnie do teraźniejszości: staje się kwiatem lotosu na tafli spokojnego jeziora, nowym wcieleniem Buddy.
Pierwszy drink pobudza moje ciało, zauważyłem że mogę cały dzień narzekać na zmęczenie, apatię, niewyspanie i brak energii a potem o 19. w Kornhausekeller mając przed sobą szklaneczkę czegoś mocniejszego zamiast laptopa nagle czuję się lepiej. Energia powraca i odżywam, z niewolnika etatu staję się myślącą, czującą, żartującą, wolną osobą, panem siebie, uśmiechnięty i rozmawiający z ożywieniem. Nawet jeśli narzekam na prace, szefowa, układy to przez krótka chwile, zanim powrócę do domu i świata, znajduję się w błogiej rzeczywistości, w której jestem królem panem i władcą.
Drink odmienia też bieg czasu. W biurze czas potrafi ciągnąć się w nieskończoność, podczas gdy jestem już w barze po prostu pędzi…