Nawet nie wiem kiedy minął miesiąc odkąd zacząłem w Polsce nową pracę. W ogóle tego nie czuję, że mieszkam teraz we Wrocławiu, że zmieniłem centrum życia zawodowego, ciągle wydaje mi się, że za kilka dni i tak wrócę do Szwajcarii, do domu do M. Przez kilkanaście lat w ten właśnie sposób funkcjonowaliśmy, więc wcale mnie to nie dziwi, że nie potrafię się po prostu przestawić. Znajomym i przyjaciołom na pytanie jakie to uczucie wrócić do Wrocławia niezmiennie odpowiadam, że wcale nie czuję jakbym dokądś wrócił, we Wrocławiu tylko pracuję i ta sytuacja jest tymczasowa, jak długo mam tutaj pracę. Nigdzie nie wróciłem, tylko przyjechałem. Nie potrafię lepiej opisać tego uczucia. Dziś jestem we Wrocławiu, za rok mogę być w Zurychu, Amsterdamie albo Singapurze.

W pracy wciąż zdarzają się wpadki, już drugi raz w tym miesiącu padł mi komputer i na nowo musiałem instalować wszystkie programy i aplikacje. Sprawy nie ułatwia fakt, że szefową mam w Stanach, ani tym bardziej wewnętrzna polityka firmy dotycząca bezpieczeństwa i ochrony danych… Kiedyś czymś takim jak niesprawny outlook pewnie bym się stresował, że siedzę i komputer mi nie działa, ale teraz cieszyłem się z tego, że mam wolny dzień, nic nie musiałem robić, mogłem wyjść wcześniej do domu i w sumie cała sytuacja była mi po prostu na rękę.
Ktokolwiek wymyślił centralizację i outsourcing IT a tym samym likwidację lokalnych informatyków w firmie – mam nadzieję, że szlag go trafił. Wydajność pracy spadła, niezadowolenie pracowników wzrosło z powodu braku infolinii, spiętrzenie pracy, nadgodziny i mój wkurw na poziomie 11 w skali 1-10.

Zwykle po pracy wracam do mieszkania i wsiadam na rower robiąc 30-40 km nim zmęczony, ale szczęśliwy wracam do domu. W piątek było inaczej, po pracy wróciłem i walnąłem się z miejsca do łóżka, potem zrobiłem jeszcze zakupy do domu, szybkie pranie i zacząłem się pakować.
To był moja pierwsza podróż do Szwajcarii odkąd przeprowadziłem się do Polski i czuję się z tym jakoś dziwnie.