W ostatni weekend zatrzymałem się w domu rodziców, z którego po nie całych 2 godzinach uciekłem do hotelu. Matka najpierw próbowała siłą mnie nakarmić wciskając nieustannie domową pasze, potem rozpoczęła przesłuchanie z kim, gdzie i kiedy zamierzam się spotkać, płynnie przechodząc do próby wytłumaczenia mi decyzji o wyjeździe do Australii Zosi z ‘’Na dobre na dobre i na złe’’ i innych perypetii bohaterów telenowel a kończąc na intrygujących spostrzeżeniach dotyczących polskiego rynku reklam. Syndrom nauczycielki na wakacjach daje się jej we znaki coraz mocniej a moje zachowanie niemające nic wspólnego z czołobitnością, podporządkowaniem, poddaństwem i ulęgłością działa na nią jak płachta na byka. Na quizy i przesłuchania szkoda mi czasu i nerwów a wrocławski Sofitel chętnie udzielił mi azylu.
Kilka dni wcześniej na krótko poleciałem do Palermo – zupełnie nie planowałem, ale wciąż nie nauczyłem się nie ulegać lotniczym promocjom. Do stolic zwykle stosunkowo najłatwiej się dostać, ale oczekuje się od nich dużo więcej niż od innych miast. Łatwo narzeka się, że nie reprezentują całego kraju, regionu, że są zbyt turystyczne, przepełnione i drogie. W moim przypadku rozczarowało mnie tylko jedno: bród i wszechobecne rynny śmieci. Nie wiem, dlaczego mieszkańcy tego urokliwego miasta nie mają w zwyczaju używania śmietników.
Lubię włóczyć się bez celu po nieznanym mieście, zgubić się w krętych uliczkach nieuczęszczanych przez turystów, próbować zlokalizować miejsca, skrzyżowania i kierunek biegnących ulic. W leniwej atmosferze Palermo piłem najsmaczniejszą mrożoną herbatę na świecie zupełnie nie myśląc o istnieniu sycylijskiej mafii. Trudno poradzić sobie jeśli nie zna się tutaj włoskiego, ale zagaić rozmowę jest już dużo łatwiej, no ale to oczywista oczywistosć…