Zarówno w zyciu prywatnym jak i zawodowym nieustannie poznaje nowych ludzi, z niektórymi poznaje się nagle za to naprawdę bardzo blisko, ale traktuję ich przedmiotowo (tzn. podmiotowo), niektóre znajomości trwają latami, za to w pracy wszystko kreci się wokół branży, siatki znajomych i kontaktów, chcąc czy nie chcąc z każdym muszę potrafić zamienić parę słów choćby tylko grzecznościowych. Niektórych znam latami, lecz tylko z widzenia, zamieniłem z nimi jeden jedyny raz, może 2 czy 3 zdania i tyle i prócz pracy w podobnej branży nie wiele nas łączy. Milo jest się jednak czasami rozczarować tak jak było to w Pradze.
Cały wieczór i kolację w wieży spędziłem z MV, którego poznałem kilka lat temu, a który nagle okazał się świetnym rozmówcą, od momentu kiedy zgadaliśmy się, że obaj lubimy podróże wprost nie mogliśmy się od siebie oderwać. Okazało się, że obaj lubimy i odwiedzamy w wolnym czasie te same miejsca, przyjemnie było go słuchać bo opowiadał o swoich wojażach tak jak lubię najbardziej tzn. bez nadęcie, koloryzowania, wyższości czy narzekania na zły los, który miota nim po całym świecie. Szczerze pozazdrościłem mu rejsu jachtem z całą rodziną po Markizach.
Wśród znajomych twarzy zabrakło mi uroczej BH, ale po powrocie z urlopu macierzyńskiego rzuciła się w wir obowiązków wynikających z objęcia stanowiska w biurze w Singapurze.
LC wprost nie mógł się nią nachwalić i powiedział mi coś, co sobie zapamiętałem. Są ludzie eksperci, którzy na zawsze pozostaną tylko ekspertami w tym co robią, są też liderzy zmian, którzy niekoniecznie są doświadczonymi ekspertami za to są liderami i potrafią tak pokierować zmianami żeby osiągnąć zamierzony efekt. Obawiam się, że ja w tym życiu jestem tylko ekspertem.