M. zziębnięty wrócił z pracy, akurat kiedy ja kończyłem nasze pakowanie. Czekała nas pobudka o 4 rano żeby spokojnie zdążyć dojechać do Genewy. Spałem jak zabity, a gdy nad ranem zawył budzik miałem ochotę tylko w niego walnąć – znowu wygrał zdrowy rozsądek, wstałem i zrobiłem nam kawy. Dzień wcześniej pół dnia walczyłem z nowym iphonem, tyle wydałem na niego kasy i byłem zły, że musiałem stawać na rzęsach żeby nie stracić starych danych. W pociągu do Genewy obaj smacznie spaliśmy, obudziłem się tylko raz w Lozannie, akurat gdy konduktor przyszedł sprawdzić bilety. Na zewnątrz ziąb, mało nam głów nie urwało a my wyletnieni w cienkich kurteczkach wyglądaliśmy jak zagubione pizdeczki, ale to dlatego, że w Marakeszu ponad 20 stopni. I rzeczywiście od momentu wyjścia z samolotu panowało już wyłącznie miłe ciepełko, zdarzały się momenty, że szukaliśmy potem cienia bo słońce dawało o sobie mocno znać. Po przylocie czekała mnie niespodzianka, ledwie włączyłem komórkę, odebrałem wiadomość z zaproszeniem na interview.
Do hotelu mieliśmy blisko, dojechaliśmy tam taksówka w niecałe 15 minut. Nowy Radisson w nowoczesnym centrum handlowym robił niesamowite wrażenie, dostaliśmy fajny pokój na czwartym piętrze, po chwili obsługa przyniosła nam butelkę czerwonego wina oraz kosz owoców – miły podarunek dla najbardziej lojalnych gości Club Carlson.

Zdążyliśmy się rozpakować, M. zepsuł swojego ipada, ja planowałem już w wyobraźni jakby to było pracować w Lozannie i nie myśleć o konieczności przeprowadzki do Kolonii. Moja koleżanka śmieje się ze mnie, że nie dostałem jeszcze znikąd żadnej oferty, a już doszukuje się wszędzie logistycznych problemów.
Chwilę po 14. pod hotelem pojawił się nasz przewodnik Youseff i zabrał do Mediny.