Przejechane kolejne 150 km, M. prowadzi podczas gdy ja mogę wygodnie rozsiąść się na przednim siedzeniu, podziwiać zmieniające się krajobrazy albo albo po prostu sobie kimać. Dotarliśmy do Mazara del Vallo po drodze na krótko zatrzymując się w Sciacce. Na zdjęciach Sciacca prezentowała się bardzo obiecująco, jako portowe miasteczko, ale prócz malutkiego Piazza Duomo i portu pełnego rybaków, targu albo firm zajmujących się ich przetwórstwem niewiele było tam do oglądania. Od takie sobie miasteczko położone nad morzem, z daleka przyciąga piękną architekturą i kolorami, ale szybko traci po bliższym poznaniu. W Mazara wynajęliśmy sobie hotel ze SPA i pokój z jacuzzi na tarasie, ledwo weszliśmy do pokoju, rzuciliśmy tylko walizki i wskoczyliśmy do wanny spragnieni bąbelków i relaksu. Dzień minął nam bardzo nieskomplikowanie, wieczorem pojechaliśmy do centrum Mazara na krótki spacer, ale bez wizyty w restauracji bo te trochę nam się przejadły. Choć jest tutaj największy we Włoszech port rybny i drażniący co niektórych odór rzeki, wszystko wynagradzają najwspanialsze owoce morza na talerzu koniecznie z kuskusem. Miasto przyciąga swoim północnoafrykańskim charakterem, można zakochać się w wąskich uliczkach jakby nie z tego kontynentu, wąziutkie, przeplatane łukami przypominały bardziej widziane w Maroku. Poza tym pomarańcze obficie rosną na przykład przy… głównej ulicy. Okazało się też, że jazda z GPS-em aż do celu nie zawsze jest najlepszym pomysłem – parokrotnie utknęliśmy w beznadziejnie wąskich uliczkach starego miasta i M. nieźle się nakombinował żeby nas stamtąd wydostać.