Trasę z lotniska Aquino do Sofitelu znam już na pamięć, na terminalu przylotów, z dużą walizką i zimową kurtką przewieszoną przez ramię, z trudem przedzierałem się przez tłumy ludzi oczekujących na przylot swoich krewnych, raz po raz ocierając pot z czoła. Była prawie północ a temperatura sięgała 30 stopni. Od raz widać, że to święta i że wszyscy Filipińczycy zjeżdżają do domu odwiedzić swoje rodziny i krewnych aby wspólnie spędzić te kilka dni razem. Na Grab Taxi nie starczyło mi cierpliwości, przede mną stało kilka osób i nic nie wskazywało żeby miało się to szybko zmienić. Machnąłem ręką i zaraz podjechał do mnie inny wolny kierowca, zapłaciłem 7 dolarów więcej, ale po chwili byłem już w drodze do Pasay.
To moje kolejne, już trzecie z kolei święta w Manili i znowu bardzo się cieszę, że tutaj jestem, że ominęły mnie święta w domu, cały ten zgiełk, szaleństwo zakupowe, kolejki, obżarstwo do granic możliwości i zima za oknem. Trochę to okrutne, ale nic na to nie poradzę, że tak właśnie czuję.
Przyleciałem tutaj znowu sam, bądź co bądź nie mogłem narzekać na brak towarzystwa. Po tylu wizytach w tym kraju prawie do perfekcji opanowałem już sztukę zawierania szybkich, łatwych i niezobowiązujących znajomości.
W wigilię zapoznałem parę sympatycznych Polaków z Pomorza odwiedzających Filipiny w drodze do Tajlandii. Spontanicznie spotkaliśmy się w hotelowym loungu i w wigilię wlewaliśmy w siebie kolejne lampki białego wina uskuteczniając wesołe historie. Zamiast karpia tego dnia było sushi i wcale nad tym faktem nie ubolewałem.