Drzwi od pokoju otworzyła mi K. Czekała na mój przyjazd pomimo tego, że sama przyleciała do Dubaju wcześnie rano a w ciągu dnia nie zmrużyła nawet oka. Bezbłędnie odczytała moja niewypowiedzianą potrzebę i podała mi drinka. Nie wiem kiedy zdążyła zrobić zakupy, ale widać pracująca matka dwojga potrafi się bardzo dobrze zorganizować. Poszliśmy spać po północy…
Koleżankę która przyleciała razem z nią poznałem dopiero nazajutrz późnym popołudniem. Było po 10 kiedy do pokoju ktoś zapukał. Housekeeping. Miły śniady mężczyzna przyniósł suszarkę, którą rzekomo ktoś zamawiał. Nie byłem to raczej ja, a w całym naszym ogromnym apartamencie nikogo nie było. Wspomniał też coś o skardze na źle działający prysznic i wymienionych ręcznikach. Przytakiwałem tylko bezradnie głową. Pan trochę się zdziwił, kiedy odpowiedziałem mu, że nawet nie wiem kto mieszka obok, bo dopiero co wstałem. Czeski film od samego rana.
Na brunch/lunch poszliśmy już razem. Koleżanka K okazała się typem osoby trochę roztrzepanej, skomplikowanej, narzekającej i zadającej mnóstwo dziwnych pytań. Nie mogła po prostu zamówić sobie jedzenia, bo musiała zamęczyć kelnera o skład dania, sposób podania, cenę, możliwość wymiany składników i czas oczekiwania a gdy talerz wylądował ostatecznie na naszym stole zmieniła zdanie, bo jej się odwidziało. Nie znoszę takich osób.
Marina doskonale nadawała się jako miejsce do długich spacerów wśród nowoczesnych szklanych błyszczących wieżowców. Zewsząd atakowała supernowoczesność, innowacyjność, bogactwo i czystość. Piękni zadbani ludzie często, w oczojebnych markowych ciuchach, w najbardziej luksusowych autach, przepych, puch i bogactwo.
Barasti było kolejnym punktem dnia po chwilach spędzonych na hotelem basenie, w saunie i na kolacji u Libańczyka w Abd El Wahab.
