Brakuje mi przyjaciół.
Odkąd wróciłem do Polski i jestem na wyciagnięcie ręki, to jakby rzadziej się widujemy niż gdy mieszkałem w Szwajcarii. Kilka razy przeglądem numery w swojej komórce i łapałem się, że nie mam do kogo zadzwonić, umówić się, wyjść na miasto, na kolacje, drinka, pójść do kina. Dostępność czasem rozleniwia, po co dziś skoro można jutro albo za tydzień.
Tęsknię za podróżami. Obaj z M. zastanawiamy się, dokąd pojedziemy na nasz pierwszy wyjazd i którą gospodarkę zaczniemy wspierać najpierw gdy skończy się zamkniecie granic.
Na razie byliśmy zmuszeni odwołać nasz urlop w Libanie i jakiekolwiek wyjazdu do Włoch, pod znakiem zapytania stoją moje urodziny w Hadze i urlop w Kambodży, ale kto wie może do tego czasu sytuacja się unormuje i będziemy mogli przemieszczać się swobodnie po świecie. Może najpierw będzie to Szwajcaria, pojadę do drugiego domu, zobaczyć znajomych i przyjaciół a weekendowe wypady przyjdzie czas później. Dla zachowania dystansu społecznego, fotele jak dla mnie mogą być w samolotach teraz nawet na skrzydłach. Ja bardzo lubię kiedy obaj podejmujemy wspólnie moje decyzje.
Okres że nic mi się nie chce, nie mam siły, które drenowało ze mnie siedzenie w domu na szczęście już mija. Coraz częściej wychodzę na rower, przemierzam dziesiątki kilometrów, spotykam się, zapraszam do domu gości, chodzę się bawić i wracam późno w nocy. Nie tracę czasu na nic nie wnoszące do życia długie rozmowy przez telefon, klikanie w komputer i oglądanie filmów. Wczoraj była kolacja w Campo, posiadówa w ulubionym barze, zaprosiłem najbliższych na śniadanie do siebie, wizyta w Ogrodzie Japońskim.